တစိမ့္စိမ့္ ယုိစီးေနတဲ့
ႏွလုံးသား လယ္ကြင္းထဲ
ခံစားခ်က္ ကဗ်ာဆုိတာ မရွိေတာ့ရင္
ကမၻာၾကီး ပ်က္သုန္းသြားလိမ့္မယ္..။
ဓာတ္စာမတူညီတဲ့
မ်က္ဝန္းအိမ္ ကင္မရာထက္မွာ
မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ ခလုတ္ႏွိပ္မိတယ္
ဒဏ္ရာေတာ့ မရခဲ့ဘူး..
အရႈိက္ထိသြားတယ္...။
အား...
ထိခုိက္သြားတဲ့ နာက်င္မႈ တစ္ခုက
စူးစူးနစ္နစ္ ခံစားလုိက္ရတယ္
တုိေဆးမိသြားတာလား
ခဏေတာ့ ေမ့သြားသလုိ ျဖစ္ခဲ့
သတိရလာေတာ့ ဖ်က္ကနဲ ရွာၾကည့္လုိက္တယ္
မရွိေတာ့ဘူး ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး သြားျပီ..။
ဒီလုိနဲ႔ အေမွာင္ထုေအာက္
အိပ္စက္ဖုိ႔ ၾကဳိးစားရုန္းကန္ရင္း
အလင္းတစ္ခ်က္ ဝင္ေရာက္တုိက္ခုိက္လုိ႔
ဘုရား... ဘုရား... ဘုရား..
သုံးၾကိမ္ ေရရြတ္မိရင္း
ပတ္ဝန္းက်င္ကုိ ေဝ့ဝုိက္ၾကည့္ေတာ့
ဘာမွ မရွိ အေမွာင္ထုသာ ၾကီးစုိးေနဆဲ
တကယ္... လႈပ္ရွားေနတဲ့
ႏွလုံးသားက အၾကည္းတန္သြားျပီေလ..။
အဲဒီည တစ္ညလုံး ခုတ္ေမာင္းေနတယ္
ေတေလေတြလုိ လြင့္ေမ်ာေနတယ္
စြန္ေတြလုိ ရစ္ဝဲေနတယ္
ဒီေရေတြလုိ စီးဆင္းေနတယ္
စိတ္ကူးယဥ္ ခံတြင္းေျခာက္ေသြ႔လာတဲ့
အသိတရား မမွ်တလုိ႔ တစ္လမ္းသြား
ကားလမ္းေပၚမွာ ေမွာက္လဲလုိ႔
ေနဝင္ဆည္းဆာ ျပဳိလဲက်ခဲ့ျပန္ျပီေပါ့..။
ေနာက္ဆုံးခလုတ္ တုိက္မိခဲ့တဲ့
ေက်ာက္ခဲတစ္ခုကုိ ေကာက္ယူရင္း
အစာမေၾက အၾကည့္နဲ႔
ကဗ်ာ ႏွလုံးသားကုိ ေရးျခစ္ခဲ့
ေက်ာက္သင္ပုန္းတာ အက္ကြဲသြားတယ္
ရမွတ္က ဒဏ္ရာေတြျပည့္လုိ႔
အႏုိင္ အရႈံး သံသရာ လည္ခဲ့ၾကျပီေလ..။
နိယာမ ဆြဲငင္အား မတူၾကတဲ့
ကဗ်ာျပဳိင္ပြဲထဲ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ျပဳိင္ရင္း
အကုိးအကား မတက္တဲ့ အနာတစ္ခုနဲ႔
ေဆးစပ္ရင္း မလွမပ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်က္က
နိဂုံးအဆုံးသတ္ မေကာင္းခဲ့လုိ႔
သိပၸံနည္းက် ျပဳစားခံလုိက္ရတာ
ကမၻာ အသေခ်ၤ အနႏၱထိတုိင္ေပါ့...။
တကၠသုိလ္ျမတ္မင္း
No comments:
Post a Comment