ကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ထားေသာ အသက္ကယ္ အကၤ်ီ ကို တစ္ေခါက္ထပ္မံစစ္ေဆးေနမိသည္
ေန႔လည္ခင္းက သာယာလြန္းေနသည္….. ဒီလုိပဲ သာသာယာယာ ၿဖစ္ခဲ့သည္မွာ… ကိုရီးယားႏိုင္ငံမွထြက္လာကတ
( ဘယ္လို လဲ ေအစီအိုၾကီး…. ရာသီဥတုေအးေဆးပဲ မဟုတ္လား…. )
က်ြန္ေတာ္က ေမးလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္…က်ြန္
(ေအးကြ…. မေန႔ ညကေတာ့…. ေရွ႔ မာ LOW PRESSURE တစ္လံုးရွိတယ္ေၿပာတာပဲ … ေအးေဆးပါ..လႊတ္သြားမွာပါ.. ေရွာင္ေမာင္းရမွာေပါ့… ဟဲဟဲ… အဖ်ားခတ္လည္း ပါးပါးေပါ့…. မင္းတုိ႔ ဖတ္စ္ အးီ (1 A/E) သာ သြားမေၿပာနဲ႔ သူက အသံၾကားတာ နဲ႔မူးခ်င္ေနတာ…)
ဟုတ္သည္.. သူေၿပာလည္း ေၿပာစရာၿဖစ္သည္… က်ြန္ေတာ္တို႔ ပထမလက္ေထာက္အင္ဂ်င္နီယာ(ဖတ္
ဒါနဲ႔ က်ြန္ေတာ္တို႔ … စက္ခန္းထဲဆင္းလာၾကသည္….. သာဒ့္အီး (3 A/
ကရင္ရင္ရင္ ကရင္
ဟုတ္ပါသည္… တယ္လီဖုန္းလာၿခင္းၿဖစ္သည္….
(ဟုတ္လား.. အာ ဒုတ္ခပါပဲ ဒီကုလားကေတာ့… အိုေက ေအစီအိုၾကီး က်ြန္ေတာ္ တို႔ ေတာ့ ဒီမွာၾကိဳးခ်ည္စရာေတြရွိတာေ
(ေအာ္ဇီေရ…. မိန္းအင္ဂ်င္ကို တစ္ခ်က္ေလာက္ပတ္ၾကည္႔စမး္ကြ
ဟုတ္ပါသည္.. က်ြန္ေတာ္တို႔ ၏ ကပၸတိန္မွာ… အိႏၵိယလူမ်ိဳး… ၿဖစ္ပါသည္… နာမည္သိပ္မေကာင္း… လုပ္လိုက္လွ်င္ အလြဲလြဲအေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြက မ်ားသည္….အမွားၿဖစ္သြားလွ်င
က်ြန္ေတာ္လည္း.. လက္ႏိုပ္ဓာတ္မီးယူၿပီး စက္ခန္းထဲၿပန္ဆင္းကာ..မိန္း
ထိုင္ေနရင္း… ဆယ္ငါးမိနစ္ပင္ၿပည္႔မည္မထင္
သံုးနာရီထိုးခါနီးမွ စက္ခ်ဳပ္က ဆင္းလာသည္… အေၿခ အေနကို ေမးသည္… .. ဆက္ကန္းက BRIDGE မွ ဖုန္းမဆက္ေသးေၾကာင္းေၿပာသည္
ဒီလို အေၿခအေနမ်ိဳးမ်ား.. သေဘာၤ၀မး္ေပါက္ေရႊြ႔ေရ၀င္လာ
ေတြးရင္းေတြးရင္း လန္႔ေတာ့ လန္႔လာသည္…. အရင္ မုန္တိုင္းမ်ား ၾကံဳဖူးေသာ္လည္း ဒီေလာက္မဆိုး…. ဒါေပမယ့္ ၿပီးသြားမွာပါေလ ဟု သာ ေတြးထားလိုက္သည္….ေၾကာက္စိတ
ညေနေလးနာရီက်ေတာ့ .. က်ြန္ေတာ့ဂ်ဴတီၿပီးၿပီၿဖစ္သ
က်ြန္ေတာ္ က်ြန္ေတာ့ အခန္းထဲ ၿပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္.. အခန္းထဲမွ ပစၥည္းေတြ အားလံုးက ေဗ်ာင္းဆန္ေနၿပီ… တီဗီြက .. ၾကမ္းၿပင္ေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္…. ဘီယာဘူးေတြ.. (သံဘူး) ေတြေတာင္… နံရံႏွင့္ရိုက္ပါမ်ားလို႔ ကြဲတဲ့ ဘူးက ကြဲကုန္ၿပီၿဖစ္သည္… ဆပ္ၿပာမႈန္႔ေတြလည္း ေမွာက္ကုန္.စပီကာေတြလည္ းၾကမ္းၿပင္ေပၚ.. ဒီဗီဒီ စက္လည္း… ၾကမ္းၿပင္ေပၚ….. အိုး… တစ္ခန္းလံုးကို … မြထေနေတာ့ သည္…. ကံေကာင္းလို႔ လက္ပ္ေတာ့ ေလးက… ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ ရွိေနေသးသည္….
အခန္းကို တတ္ႏုိင္သမွ်ၿပန္ရွင္းရသည္…
ညေနစာစားရန္သြားေမးၾကည္႔ေတာ
က်ြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္သြားသည္… သူတို႔ ကို လညး္ သြားမေမးရဲ…. ရုပ္ေတြ က မူမွန္တာမဟုတ္… ဒါနဲ႔…အခန္းကို ၿပန္ဖို႔.အ ေပၚတက္လာေတာ့… BRIDGE မွ ဆင္းလာသည္႔ ကုန္းဘတ္အရာရွိခ်ဳပ္(ကုန္းခ
(ခ်ိဖ္.. အေၿခအေန)
(မေကာင္းဘူးညီေလး… အေနာက္ကအကို တို႔ နဲ႔ ပါလာတဲ့ သေဘာၤသိတယ္မဟုတ္လား. သူတို႔ ေတာ့ abandon ship လုပ္သြားၿပီ…ဒီေရဒီေလနဲ႔ေတာ
သူ မစိုးရိမ္ပါႏွင့္ဆိုမွပို စိုးရိမ္လာသည္…ဒီသတင္းၾကားလ
အေနာက္သေဘာၤမွ လူမ်ားကို ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ရွင္ႏိုင္စရာမရွိဟု သာ ေတြးလိုက္ေတာ့သည္…. က်ြန္ေတာ္တို႔ သေဘာၤမွာ တန္ခ်ိန္သံုးေသာင္းေက်ာ္ေသာ
ေစာ ေစာက ေတြးသလို… ဒိေလာက္ လိႈင္းေလ မေၾကာက္ပါဘူးဆိုေသာ… က်ြန္ေတာ္တုိ႔ လို တန္သံုးေသာင္းေက်ာ္သေဘာၤၾကီ
ကဲ က်ြန္ေတာ္ဘာလုပ္ရမည္နည္း… အခန္းထဲ အၿမန္ၿပန္သည္… သိမး္စရာရွိတာ သိမ္းမွရမည္… ကိုယ္နဲ႔ တစ္ပါတည္း သယ္ႏုိင္တာ ပိုက္ဆံၿဖစ္သည္… စားစရာက .. အသက္ကယ္ေလွမွာပါၿပီးသားမို႔
ထုပ္လို႔ပိုးလို႔ေတာ့ ၿပီးသြားၿပီၿဖစ္သည္… က်ြန္ေတာ္ဘာဆက္လုပ္ရမည္နည္း
ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အင္ဂ်င္ခန္းထဲဆင္းေနတာ ပိုေကာင္းမည္…. သတင္းကို အၿမဲရေနမည္…. အသက္ကယ္အင္းက်ီကို ယူ…နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားေသာ ပုတီးကို ဆြဲ…. ဘုရားစင္ကို ဦးသံုးၾကိမ္ခ်ၿပီးကာမွ အင္ဂ်င္ခန္းထဲ ဆင္းလာလိုက္သည္…. ဆင္းတာေတာင္ ေလွကားကို အေတာ္သတိထားဆင္းရသည္.. သေဘာၤက လက္ႏွင့္ ကိုင္လႈပ္သလိုကို ရမ္းခါေနေတာ့ေဘးနားက ကိုင္စရာတစ္ခုခုကို မကိုင္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္လို႔ မရ…. ပစ္လဲသြားလွ်င္လဲ ရိုက္မိစရာ သံၿပားမ်ားသာရွိသည္….. ဒီလိုႏွင့္ေၿဖးေၿဖးခ်င္းထိန
စက္ခန္းထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း… က်ြန္ေတာ္အေတာ္အံ့အားသင့္ရပ
ရွိရွိသမွ် က်ြန္ေတာ္တို႔ အင္ဂ်င္ပိုင္းမွ လူမ်ား အားလံုး…. ကြန္ထရိုးခန္းထဲတြင္ တုးန္လံုးပက္လက္ၿဖစ္ေနၾကၿပီ
(အစ္ကို.. က်ြန္ေတာ္ေနာက္ဘယ္ေတာ့ မွ သေဘာၤမလိုက္ေတာ့ ဘူးဗ်ာ… ဒီပထမဆံုးတစ္ေခါက္နဲ႔တင္အေတ
က်ြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မေ
ထိုအခ်ိန္တြင္… ကြန္ထရိုးခန္းတံခါးပြင့္လာၿ
(အင္ဂ်င္ခန္းက လူအားလံုး……ၿပင္ဆင္စရာရွိတာ
အားလံဳး တိတ္ဆိတ္စြာက်န္ခဲ့သည္…. စက္ခ်ဳပ္ၾကီးကို ၾကည္႔ ေတာ့ မ်က္ႏွာက အေသႏွင့္ မ်က္ရည္ ၀ဲလ်က္…. က်န္လူမ်ား အားလံဳးလည္း ေသြးဆုပ္ေသာ မ်က္ႏွာကိုယ္စီႏွင့္… က်ြန္ေတာ့ မ်က္ႏွာလည္း … သူတို႔ လိုပဲၿဖစ္ေနမည္ထင္သည္… ပတ္စပို႔ ကို ေစာေစာက ထုပ္ထားေသာ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲသို႔ .. ၿပန္ထည္႔ လုိက္သည္…. အပ္ႏွင့္ခ်ဳပ္ထားတာၿဖစ္သၿဖင
အားလံုးတိတ္ဆိတ္ကုန္ၾကၿပီ….
(ေအာ္ဇီ… ဗိုက္ဆာတယ္ကြာ… ႏြားႏိုတစ္ဘူးေလာက္သြားယူစမ
ထမင္းစားခန္းသို႔ ေရာက္မွ အေတာ္အေၿခအေနဆိုးေနတာ သိရေတာ့ သည္… ေစာေစာက ေအဘီ ႏွစ္ေယာက္ သီခ်င္းဆိုေနဆဲပဲၿဖစ္သည္… သို႔ ေသာ္ ရိုးရိုးမဟုတ္…. ခႏၵာကိုယ္မွာ ဘာမွ မကပ္ပဲ…. ဘာဆို ဘာအ၀တ္အစားမွ မရွိပဲ ကာရာအိုေကဆိုကာ ကေနၾကၿခင္းၿဖစ္သည္…. ေသြးပ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါပဲၿဖစ္မည္ထင္သည္…. က်ြန္ေတာ္၀င္လာတာလည္း သူတို႔ ဂရုမစိုက္…. ေလးၿဖဴသီခ်င္းကို အားပါးတရသာ ဟဲေနေတာ့သည္… က်ြန္ေတာ္မွ မဟုတ္ဒီ အခ်ိန္ သူၾကီး ၀င္လာေတာင္ သူတို႔ အဖတ္လုပ္ေတာ့မည္မဟုတ္…. ေသြးပ်က္ေနၾကၿပီမဟုတ္လား…
ေရခဲ ေသတၱာထဲမွ ႏြားႏုိ႔ ဘူးကို ယူၿပီး စက္ခန္းထဲသို႔ ပင္ၿပန္ဆင္းလာခဲ့သည္…ေလွကား
ကြန္ထရိုးခန္းထဲေရာက္ေတာ့ နာရီကိုၾကည္႔မိသည္… ရွစ္နာရီထိုးေတာ့မည္…….ထို အခ်ိန္တြင္
(ကရင္ရင္ရင္.. ကရင္)
ရုပ္တရက္ တယ္လီဖုန္း၀င္လာသည္….. BRIDGE မွ ဆက္ၿခင္းၿဖစ္သည္… သူတို႔ တက္မကို ၃၅ ဒီဂရီအထိ အဆံုးခ်ိဳးမည္ ၿဖစ္ေၾကာင္း လွမ္းေၿပာၿခငး္ၿဖစ္သည္…. သေဘာၤေကြ႔ သလိုၿဖစ္မည္ ၿဖစ္ေရႊ႔ မီးစက္မ်ား သတိထားရန္….. ၀န္အရမ္းမ်ား မည္ဆိုးေရႊ႔ ေၿပာၿခင္းၿဖစ္သည္… .ဒိအခ်ိန္တြင္ .. မီးစက္မ်ား ရပ္သြားလို႔ မရ.. မိးစက္ရပ္တာႏွင့္ ပင္မစက္ၾကီး.. (မိန္းအင္ဂ်င္) ရပ္မည္… မိန္းအင္ဂ်င္ရပ္တာႏွင့္က်ြန
က်ြန္ေတာ္တို႔ မွာ ဘာမွ လုပ္စရာမရွိပါ…လုပ္ယူလို႔ လည္း မရပါ…..အခ်က္ေပးသံကို. ငုတ္တုတ္ထိုင္ေစာင့္ေနရံုသာ
ထိုအခ်ိန္ဒုန္းကနဲအသံကို ၾကားလိုက္ရသၿဖင့္.. ထိုင္ေနသူအားလံုး လန္႔ၿဖန္႔ကာထၾကည္႔ၾကသည္…ေတာ
(ထားလိုက္ေတာ့ကြာ..ၿပီးမွပဲ
(ကရင္ရင္ရင္ ကရင)္
တယ္လီဖုန္းလာရင္ကုိ က်ြန္ေတာ္အေတာ္ေၾကာက္ေနပါၿပ
(အိုေက .. အို္ေက… က်ြန္ေတာ္တုိ႔ ဘက္က ေတာ့ အဆင္သင့္ပဲ…. အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေအာင္လုပ္ၾက
ဖုန္းခ်လိုက္ၿပီး စက္ခ်ဳပ္ဘက္လွည္႔ကာ…
(ေအစီအိုၾကီးဆက္တာဗ်…. သူတို႔ ဒီ အတိုင္းတက္မကို ဆက္ေခါက္ထားမယ္တဲ့… မုန္တိုင္းဗဟိုထဲအထိမပါေအာင
(ဟုတ္ၿပီ ဒါေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပဲ… ကဲ.. အားလံုးစိတ္ဓာတ္လည္းက်မေနၾက
ဒီတစ္ခါ တယ္လီဖုနး္က သတင္းေကာင္းမို႔ အားတက္ဖြယ္ၿဖစ္ပါသည္.. က်ြန္ေတာ္တို႔ လည္း သူ႔ ဂ်ဴတီကိုယ့္ဂ်ဴတီ မခြဲေနေတာ့…. တစ္ထပ္ကို တစ္ေယာက္ႏႈန္းၿဖင့္ .. ဆီေလာင္းသံုးေယာက္.. ကဒက္တစ္ေယာက္ ေလးေယာက္လံဳး .. လုိက္စစ္ပါေတာ့သည္..အခ်ိန္က
ည… ၂ နာရီခန္းတြင္ဖုန္းထပ္၀င္လာသ
၀မ္းသာလုိက္သည္ၿဖစ္ၿခင္း…. မ်က္ရည္ပင္က်မိသည္… ေၿခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြလည္း ေအးစက္ေနသည္…. သေဘာၤကေတာ့ အေတာ္ကေလး လႈပ္ေနတုန္းပဲၿဖစ္သည္….
မနက္ ငါးနာရီခန္႔တြင္ေတာ့ အေတာ္ကေလး သက္သာလာပါသည္…. အေပၚထပ္မွာ သီခ်င္းဆိုေနသူမ်ားလည္း.. နည္းနည္းေသြးေအးလာၾကၿပိ….. အင္က်ီေတြဘာေတြၿပန္၀တ္ထားၿပ
မနက္ေၿခာက္နာရီတြင္ေတ့ာ
က်ြန္ေတာ္တုိံ႔ သေဘာၤ မုန္တိုင္းထဲမွ ေအာင္ၿမင္စြာ ထြက္လာႏုိင္ခဲ့ပါသည္…ထိုအခါ
မုန္တိုင္းက်ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္…ကုန္းဘက္ေပၚမွ ပစၥည္း အေတာ္မ်ားမ်ား … ေလႏွင့္ပါသြားၾကၿပိၿဖစ္သည္…
မုန္တိုင္းထဲမွ ထြက္လာလာခ်င္း….. သေဘာၤသားမ်ား အားလံုး အိမ္ေတြဆီ အသီးသီးဖုန္းဆက္ၾကပါသည္… သေဘာၤေပၚတြင္ဖုနး္က တစ္လံုးတည္းရွိသၿဖင့္… တန္းပင္စီေနရသည္….ငိုတဲ့သူက
မုန္တိုင္းက်ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္း က်ြန္ေတာ္တို႔ သေဘာၤေပၚတြင္ အေၿပာင္းအလဲ အေတာ္မ်ားမ်ား ၿဖစ္လာၾကသည္….အားလံုးက ေတာ့ကုလားသူၾကီးက ို ၀ိုငး္ေမတၱာပို႔ ၾကၿပီး ေအစီအုိၾကီးကို ေက်းဇူးတင္ၾကသည္… လူေပါင္း ႏွစ္ဆယ့္သံုးေယာက္လံုး၏ အသက္ကို ကယ္ခဲ့သူမဟုတ္လား….ကုနး္ခ်ဳ
က်ြန္ေတာ့ေနေသာ အခန္းၿပတင္း၀မွၾကည္႔လွ်င္ ပင္လယ္ၾကီးကို ၿမင္ေနရပါသည္….ေနေရာင္ေအာက္
က်ြန္ေတာ့ အဖို႔ ေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘာေၿပာေၿပာ က်ြန္ေတာ္ပင္လယ္ကုိ ခ်စ္ပါသည္…
by: လင္းလြန္းညိဳ (ozzy win)