by Khant Nyi Pe on Friday,
July 20, 2012 at 5:32pm ·
ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းသံက စည္းခ်က္မက် ၿမည္ဟီးလာသည္။ ကေလးငယ္တို႔၏ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသီဆိုသံက သံၿပိဳင္ထြက္ေပၚလာ၏။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္သည္လည္း ကေလးငယ္တို႔၏ ဆူဆူညံအသံမ်ားႀကား သက္၀င္လွဳပ္ရွားလာပါသည္။ ေက်ာင္းေရွ႔သစ္ပင္ေပၚမွ ၀ုန္းကနဲ ထပ်ံသြားေသာ ခိုငွက္တစ္အုပ္ႏွင္႔ ေၿမၿပင္ေပၚမွ ေက်ာင္းသားအုပ္တို႔ အၿပိဳင္က်ဲေနႀကသလို ရုတ္ရုတ္သည္းသည္း ရွိလြန္းလွ၏။ သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ ေက်ာင္းတံခါး၀တြင္ စုၿပံဳတိုးေနႀကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ေနာက္နားတြင္ ဖိုးေက်ာ္ တစ္ေယာက္ တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း လိုက္လာေနပါသည္။ အၿမန္မေရာက္လွ်င္ အိမ္ကထြက္ေၿပးေတာ႔မတတ္ တိုးေ၀ွ႔ေနႀကေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဖိုးေက်ာ္ နားမလည္စြာ ေငးႀကည္႔ေနမိသည္။ တစ္ေနကုန္ မိဘႏွင္႔ခြဲၿပီး အိမ္အၿပန္တြင္ေတြ႔ႀကရမည္႔ သူမ်ားေတြဘ၀ကို စာနာမိသလိုလိုေတာ႔ ၿဖစ္မိ၏။ လာေရာက္ႀကိဳေနေသာ မိဘမ်ား၏လက္ကိုဆြဲၿပီး ခုန္ေပါက္ၿမဴးတူးစြာ ၿပန္သြားႀကေသာ အေဖာ္မ်ားကို အားက်စြာေငးေမာရင္း ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ တလွမ္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ၿပန္လာခဲ႔ေတာ႔သည္။
×××××××××××××××××××××××××××××××
ဆယ္မိနစ္ခန္႔လမ္းေလွ်ာက္ရံုၿဖင္႔ ဖိုးေက်ာ္တို႔ ရပ္ကြက္ကေလးသို႔ ေရာက္သည္။ မညီမညာလမ္းေလးအတိုင္း ၀င္လာခဲ႔၏။ တဲသာသာ၊ အိမ္မက်တက် အိမ္ေလးမ်ားကို မၿမင္ဘူးသကဲ႔သို႔ ေငးေမာရင္း ဖိုးေက်ာ္ အိမ္ၿပန္ေရာက္လာသည္။ ဆိုးရြားလွေသာအနံ႔ဆိုးမ်ားက ဖိုးေက်ာ္အား ထူးေထြအေႏွာက္အရွက္ မေပးေတာ႔ေပ။ က်င္႔သားရၿပီးၿဖစ္ေနသၿဖင္႔ သူ႔ႏွာေခါင္းမွာ ယဥ္ေနေပၿပီ။ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ ၀ါးေၿခတက္ခံုေလးမွတဆင္႔ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာခဲ႔၏။ မဟတဟ တံခါးေပါက္မွာလည္း လူတက္ရံုၿဖင္႔ အလိုလိုပြင္႔သြားသည္။ အိမ္၏၀ါးႀကမ္းခင္းမ်ားမွာ လူတစ္ေယာက္၏ အေလးခ်ိန္ကို မခံႏိုင္သလို ခ်ိဳးခ်ိဳးခြ်တ္ခြ်တ္ ၿငီးၿငဴသံထြက္ေပၚေန၏။ ဆယ္ေပပတ္လည္ခန္႔ အိမ္ေလးအတြင္းသို႔ တစ္ခ်က္ေ၀႔ႀကည္႔လိုက္ရင္း ဖိုးေက်ာ္ အသာလွမ္း၀င္လာခဲ႔သည္။ တစ္ခုတည္းေသာ အိမ္ခန္းအတြင္းမွ သူ႔အေဖအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ၿမင္ေနရ၏။ အိမ္ေထာင္႔တစ္ေနရာတြင္ လြယ္အိတ္ကိုခ်ၿပီး အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လာခဲ႔သည္။ သူ႔အေဖကေတာ႔ တရွဴးရွဴး အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။ လဲက်ေနေသာ ပုလင္းလြတ္ကို ေဘးတြင္ေထာင္လိုက္ၿပီး သူ႔အေဖ၏တင္ပါးေအာက္ေလ်ာက်ေနသည္႔ ပုဆိုးကို အေပၚဆြဲတင္ေပးလိုက္၏။၀တ္ထားေသာ ေက်ာင္းစိမ္းလံုခ်ည္ကိုခြ်တ္ခ်လိုက္ၿပီး အသံမထြက္ေအာင္ ဂရုစိုက္ခါလိုက္၏။ ၿပီးေနာက္ အသာေခါက္လိုက္ၿပီး ေခါင္းအံုးေအာက္သို႔ ထိုးထည္႔ထားလိုက္သည္။ၿပီးမွ အိမ္ေနာက္ဖက္ မီးဖိုရွိရာ ကပ်ဥ္ေလးဆီ ထြက္လာခဲ႔သည္။ ထမင္းစားပြဲခံုအပုေလးေပၚမွ အုပ္ေဆာင္းကို ဖယ္လိုက္ၿပီး သူ႔အေမၿပင္ထားခဲ႔သည္႔ ညေနစာကို တစ္ခ်က္လွမ္းႀကည္႔လိုက္၏။ ဘဲဥဟင္းအရည္က်ဲတြင္ ဘဲဥတစ္ၿခမ္းက အထင္းသားေပၚေန၏။ ငါးပိရည္ပန္းကန္မွာလည္း လက္က်န္ၿဖစ္သၿဖင္႔ ပန္ကန္လံုးေအာက္ေၿခ ကပ္ေနေလသည္။ ထမင္းခဲကေတာ႔ အနည္းငယ္ အေပၚေႀကာတင္းေနၿပီ။ ဖိုးေက်ာ္လည္း လက္ေဆးအင္တုံထဲ လက္ႏွိဳက္ေဆးၿပီး စားပြဲ၀င္ထိုင္လိုက္၏။ ေအးစက္စက္ ထမင္းခဲကို လက္ၿဖင္႔ေခ်ေနရင္း သူ႔အေဖ၏ တဟြတ္ဟြတ္ေခ်ာင္းသံေႀကာင္႔ အသာနားစြင္႔ေနလိုက္သည္။ ခဏအႀကာ ဘာသံမွမႀကားေတာ႔၊ ဇရက္မင္းစည္းစိမ္ႏွင္႔ ဆက္ၿငိမ္႔ေနေလာက္ၿပီ။ ထမင္းမစားၿဖစ္ေသးပဲ ဖိုးေက်ာ္ တစ္ေယာက္ သူ႔အေဖအေႀကာင္း ေတြးေနသည္။ သူ႔အေဖ၏ နာရီၿပင္ဆိုင္ေလးမွာ ရပ္ကြက္ေစ်းေလးထိပ္တြင္ရွိသည္။ ဟိုးအရင္ကေတာ႔ အထိုက္အေလ်ာက္ အလုပ္ၿဖစ္ေသာ္လည္း ခုေနာက္ပိုင္း သိပ္အဆင္မေၿပခ်င္ေတာ႔။ နာရီပ်က္လည္း ၿပင္မည္႔သူက မရွိေလာက္ေတာ႔ဘူးထင္၏။ တရုပ္နာရီမ်ား အလြန္ေပါသည္႔ အခုခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ၿပင္ခႏွင္႔ အသစ္ေစ်းက ဘာမွ်မကြာေတာ႔။ သူ႔အေဖအတြက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရခ်ိန္မ်ား မ်ားလာသည္။ ရွဴနာရွိဳက္ကုန္း သူ႔အေဖမွာလည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း တစ္ၿခားအလုပ္ အလုပ္ႏိုင္၊ မလုပ္တတ္။ ဒီေတာ႔ နဂို၀ါသနာအခံရွိသည္႔ အေသာက္အစားႏွင္႔သာ အခ်ိန္ကုန္ မ်ားေနသည္။ ရံဖန္ရံခါမွ ရသည္႔၀င္ေငြကလည္း သူ႔အရက္ဖိုးပင္ အလွ်ဥ္မမွီ။ နံရံတြင္ခ်ိတ္ထားေသာ ၿပကၡဒိန္အေဟာင္းေလးကို လွမ္းႀကည္႔ၿပီး သူ႔အေမကို သတိရသြား၏။ ဒီေန႔ အေမအိမ္အၿပန္ ေနာက္က်လိမ္႔မည္။ ညေနအဆိုင္းက်သည္႔ေန႔မ်ားတြင္ အေစာဆံုး ဆယ္႔တစ္နာရီခန္႔မွ အိမ္ၿပန္ေရာက္ေလ႔ရွိသည္။ အေမ႔၀င္ေငြႏွင္႔ သူတို႔သံုးေယာက္မနည္းရုန္းကန္ေနရသည္ကိုလည္း သူအသိပင္။ ဒီႀကားထဲ အေဖ႔အရက္ဖိုးက ခြဲေပးရေသး၏။ တစ္ခါတစ္ရံ အေမက အပို၀င္ေငြေလး ရရေနးေသးသၿဖင္႔ ေတာ္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆးရံုမွ ေမြးလူနာ၊ မီးေနသည္အညစ္အေႀကးမ်ားကို ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးမွရသည္႔ အပို၀င္ေငြအတြက္ အေမ႔ကို သနားမိေသးသည္။ ေဆးရုံသန္႔ရွင္းေရးအလုပ္ကလည္း မည္မွ်ပင္ပန္းေႀကာင္း သူေကာင္းေကာင္းသိ၏။ ဖိုးေက်ာ္ တစ္ေယာက္ သက္ၿပင္းခ်ရင္း ထမင္းကိုသာ ကုန္းေလြးလိုက္ပါေတာ႔သည္။
×××××××××××××××××××××××××××××××
ဖိုးေက်ာ္ အိမ္စာလုပ္အၿပီးတြင္ေတာ႔ ညေနငါးနာရီခန္႔ ရွိလိမ္႔မည္။ မလွမ္းမကမ္းရွိ စက္ရံုဆီမွ သံေခ်ာင္းေခါက္သံ မႀကားေသး။ လြယ္အိတ္ထဲမွ စာအုပ္မ်ားကို သြန္ခ်လိုက္ၿပီး အိမ္ေထာင္႔တြင္ ပံုထားခဲ႔သည္။ ၄င္းေနာက္ ဘုရားစင္ေပၚမွ ထီလက္မွတ္အုပ္မ်ားႏွင္႔ စာရင္းစာအုပ္ကို လြယ္အိတ္ထဲထည္႔လိုက္၏။ ေရအိုးစင္မွ ေသာက္ေရတစ္ခြက္ခပ္ေသာက္ၿပီး သူအေဖကို တစ္ခ်က္လွမ္းႀကည္႔လိုက္ေသးသည္။ တရွဴးရွဴးႏွင္႔ အိပ္ေကာင္းေနဆဲ။ အိမ္တံခါးကို ေနာက္ၿပန္ေႀကာႏွင္႔ကပ္ ပိတ္ခဲ႔ၿပီး ဖိုးေက်ာ္ လမ္းထိပ္ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔၏။
"ေဟ႔ေကာင္ ဖိုးေက်ာ္..ၿမန္ၿမန္လာကြာ၊ မင္းတစ္ေယာက္က်န္ေတာ႔တာ၊ ဘာေတြအလုပ္ရွုပ္ေနတာတုန္း"
လမ္းထိပ္ေရာက္လုေရာက္ခင္ ၿမင္႔ေဆြ၏ ေအာ္သံေႀကာင္႔ ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္ရင္း ၿပန္ေအာ္ေၿပာလိုက္သည္။
"ေအးပါကြာ လာေနပါၿပီ၊ မင္းတို႔ကလည္း ေလာလိုက္တာ၊ ငါအိမ္စာလက္စသတ္ေနလို႔ပါကြ"
"မင္းကလည္းကြာ..ခုႏွစ္တန္းစာေလာက္ကေတာ႔ ေအးေဆးပါ၊ မ်က္ေစ့မွိတ္ေၿဖေတာင္ ရေသး"
ၿမင္႔ေဆြ၏ စကားကို မတုန္႔ၿပန္ေတာ႔ပဲ ဆိုင္ကယ္ေနာက္သို႔ ဖိုးေက်ာ္ တက္လိုက္ပါသည္။ သူ႔ေနာက္မွ ၿမင္႔ေဆြ ႏွင္႔ ခ်စ္ေထြး ကလိုက္တက္လိုက္ႀက၏။ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီေနာက္တြင္ ထိုင္လိုက္လာေနရင္း အေတြးကိုယ္စီၿဖင္႔ ၿငိမ္သက္ေနႀကသည္။ ဖိုးေက်ာ္တို႔ ၿမိဳ႔သစ္မွ ၿမိဳ႔ထဲေရာက္ရန္ နာရီ၀က္ခန္႔ အခ်ိန္ေပးရ၏။ ေန႔စဥ္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီတစ္စင္းကို ဖိုးေက်ာ္တို႔ထီယူေရာင္းသည္႔ဆိုင္မွ စီစဥ္ေပးသည္။ ၿမိဳ႔ထဲလူစည္ကားေသာ လၻက္ရည္ဆိုင္၊ ဘီယာဆိုင္မ်ားအနီးတြင္ ခ်ထားေပးခဲ႔ၿပီး ညဆယ္႔တစ္နာရီခန္႔မွ တစ္ေခါက္ၿပန္လာႀကိဳသည္။ ဖိုေက်ာ္တို႔အတြက္ အပို၀င္ေငြ ေက်ာင္းစားရိတ္ေတာ႔ အနည္းငယ္ ကာမိပါ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔အေမ အက်ပ္အတည္းၿဖစ္ခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူ႔စုဘူးေလးကိုပင္ အားကိုးရတတ္ေသးသည္။ ထီဆိုင္ကလည္း ေရာင္ၿပီးမွသာ စာရင္းႏွင္႔ေငြေခ်ရသၿဖင္႔ အရင္းအႏွီးလည္း မလိုေပ။ အနည္းအက်ဥ္း အၿမတ္ေငြႏွင္႔ ဧည္႔သည္မ်ားမွ တစ္ခါတစ္ရံေပးတတ္သည္႔ မုန္႔ဘိုးေႀကာင္႔ ဖိုးေက်ာ္တို႔ သည္အလုပ္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ လုပ္ၿဖစ္ေနႀကပါသည္။္
×××××××××××××××××××××××××××××××××××
ဖိုးေက်ာ္ ဒီေန႔ စိတ္ထဲ တင္းေနသည္။ ၿဖစ္ပံုကိုလည္း မေက်မနပ္ ခံစားရ၏။ ကိုယ္႔ဖက္ကလည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ႔ စိတ္သာေလ်ွာ႔ထားရံု ရွိေတာ႔သည္။ ၿဖစ္စဥ္ကို ၿပန္ေတြးေနမိၿပန္သည္။ ဒီေန႔ အခါတိုင္းလိုပင္ ညေနေစာင္း ထီေရာင္းထြက္လာခဲ႔ႀကပါသည္။ ဘီယာဆိုင္ထဲ အာေပါက္မတတ္ေၿပာလြန္းသၿဖင္႔ ဧည္႔သည္က စိတ္ႀကိဳက္ေရြးၿပီး သံုးေစာင္တြဲ တစ္တြဲထိုး၏။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ႔ ဧည္႔သည္ေရြးသည္႔အတြဲက ႏွစ္ေစာင္ထဲၿဖစ္ေနသည္။ တစ္ေစာင္မွာ ဘယ္လိုကဘယ္လို ေလ်ာ႔ေနသည္ကို သတိမထားလိုက္မိ။ အိတ္ကေတာ႔ ပြင္႔ေန၏။ လြယ္အိတ္ကို သြန္ခ်ရွာေတာ႔လည္း မေတြ႔။ စာရင္းစာအုပ္ႀကားတြင္လည္း မရွိ။ ဧည္႔သည္ကို မနည္းေတာင္းပန္ၿပီး တစ္ၿခားအတြဲကို ထိုးခိုင္းလိုက္ရသည္။ ၿမင္႔ေဆြ ႏွင္႔ ခ်စ္ေထြး ေမးေတာ႔လည္း ဘာမွမသိသလို။ ဘ၀င္ကေတာ႔ သိပ္မက်ခ်င္၊ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္လည္း မၿပႏိုင္သၿဖင္႔ သူ႔စိုက္ေလွ်ာ္ရံုသာ ရွိေတာ႔၏။ ထီသံုးေစာင္အတြက္ စုဘူးထဲမွ တစ္ေထာင္တန္တစ္ရြက္ကိုသာ ၿမင္ေယာင္ေနၿပီး စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ေနေတာ႔သည္။ အိမ္သို႔ၿပန္လာခဲ႔ရေသာ္လည္း ဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ တိတ္ဆိတ္ေနေတာ႔၏။ မတတ္ႏိုင္သည္႔အဆံုး ထီႏွစ္ေစာင္ ထိုးၿဖစ္သည္ဟုသာ သေဘာပိုက္ထားလိုက္ေတာ႔သည္။
သည္စိတ္က ဖိုးေက်ာ္ကို အခ်ိန္ၿပည္႔ ေနရာယူထားသည္။ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုႏွင္႔ ၀မ္းသာလိုက္၊ ၀မ္းနည္းလိုက္ ၿဖစ္ေနရ၏။ သံသယ၀င္သည္႔အခ်ိန္တြင္ ေဒါသကလည္း ၿဖစ္ရေသးသည္။ စိတ္အထင္ေႀကာင္႔လားမသိ၊ ၿမင္႔ေဆြ ႏွင္႔ ခ်စ္ေထြး ကိုႀကည္႔ရသည္မွာ ပံုမွန္မဟုတ္ ထင္ေနမိေသးသည္။ ဘ၀တူၿခင္း မလုပ္သင္႔ဟုေတြးေနမိ၏။ တစ္ညက အိပ္မက္ မက္အၿပီး ဖိုးေက်ာ္ တစ္ေယာက္ အေတြးေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေတာ႔၏။ သူ႔အိပ္မက္ထဲတြင္ သူ႔အေမႏွင္႔အေဖက ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြႏွင္႔။ ဆိုင္ကယ္အသစ္ႀကီးကို သူ႔အေဖကေမာင္းၿပီး သူ႔ကို ေက်ာင္းလာႀကိဳသည္ဟု အိပ္မက္ကို အစအဆံုး မွတ္မိေနသည္။ အိပ္ေနရာမွ ထထိုင္လိုက္မိၿပီး ေခါင္းအံုးေအာက္မွ ထီလက္မွတ္ေလး ႏွစ္ေစာင္ကို ထုတ္ႀကည္႔ၿဖစ္ခဲ႔ေသး၏။ စိတ္ကူးထဲတြင္ ပီတိၿဖင္႔ ႀကည္ႏူးမည္ႀကံကာရွိေသး ေပ်ာက္သြားေသာ ထီလက္မွတ္တစ္ေစာင္ေႀကာင္႔ ေဇာေခြ်းမ်ား ပ်ံလာပါသည္။ ထီေပါက္တာေတာ႔ေပါက္ၿပီး ဟိုတစ္ေစာင္က ထေပါက္လ်ွင္ေတာ႔...ဆက္မေတြးရဲေတာ႔။ စိတ္ကို ေၿဖသိမ္႔ၿပီး အိပ္ရန္ႀကိဳးစားပါေသာ္လည္း အခ်ီးအႏွီးပင္။ ေတြးလိုက္တိုင္း ထမင္းလံုးတေစၦေၿခာက္သလို တႏု႔ံႏု႔ံခံစားေနရသည္။ ေက်ာင္းသြားရသည္မွာလည္း စိတ္မပါ၊ ထီေရာင္းထြက္ေတာ႔လည္း စိတ္မပါ။ ဘယ္သူ႔မွဖြင္႔မေၿပာရပဲ တစ္ေယာက္ထဲ ႀကိတ္ခံစားေနရေသာ သူ႔အၿဖစ္က အေတာ္ဆိုးသည္ ထင္မိ၏။ အားသည္႔အခ်ိန္တိုင္းတြင္ေတာ႔ စာအုပ္ႀကားမွ ထီလက္မွတ္ေလး ႏွစ္ေစာင္ကို ထုတ္ထုတ္ႀကည္႔ရလြန္းသၿဖင္႔ ေဟာင္းႏြမ္းေနသည္ပင္ ထင္ရ၏။ ထီေပါက္ရင္ဆိုေသာအေတြႏွင္႔ ေပ်ာ္မည္ႀကံကာရွိေသး ဟိုတစ္ေစာင္က အေတြထဲေရာက္ေရာက္လာၿပီး ငိုင္ငိုင္သြားရသည္။
×××××××××××××××××××××××××××××××××××
လဆန္းတစ္ရက္ေန႔ မနက္ၿဖစ္၏။ ဖိုးေက်ာ္ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ႏိုးေနမိသည္။ ၿဖစ္ခ်င္ေတာ႔ သည္ေန႔ အေမကသိပ္ေနမေကာင္း။ ေက်ာင္းသြားခါနီး လွဲအိပ္ေနေသာအေမကို ႏွုတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားေတာ႔မည္အၿပဳ
"ဖိုးေက်ာ္..သားေက်ာင္းသြားေတာ႔မွာလား၊ သားၿဖည္းၿဖည္းသြားေနာ္...အေမကေတာ႔ ဒီေန႔ေနမေကာင္းေတာ႔ အလုပ္မသြားႏိုင္ေလာက္ဘူး၊ ၿပီးေတာ႔ သားဆီက အေမ ပိုက္ဆံနည္းနည္းလိုခ်င္ေသးတယ္၊ လကုန္ အိမ္လခေပးဖို႔ရယ္၊ ညေန ေဆးသြားထိုးရေအာင္ရယ္၊ သားထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ ရမလဲသားရယ္၊ အေမလည္း လက္က်န္ကနည္းေနေတာ႔ ..ေအာ္ဒုကၡ..ဒုကၡ ေငြၿပတ္တဲ႔အခ်ိန္မွ ေနမေကာင္းၿဖစ္ရတယ္လို႔။ သားပိုက္ဆံလဲ အေမယူမသံုးရက္ပါဘူးကြယ္၊ တကယ္လို႔ ေဆးဘိုးမရွိလည္း အိမ္လခအတြက္ ငါးေထာင္ေလာက္ဆို ေၿပလည္မွာပါ"
ဖိုးေက်ာ္လည္း တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားမိဟန္ၿဖင္႔
" ရတယ္အေမ..သားညေနေက်ာင္းက ၿပန္လာရင္ အဆင္ေၿပမွာပါ၊ ဒီႀကားထဲ ေန႔ခင္းအဆင္ေၿပရင္ေတာင္ေၿပမွာ၊ ခုေတာ႔ သားေက်ာင္းသြားေတာ႔မယ္အေမ၊ လိုတာရွိရင္ အေဖ႔ကို ႏွိဳးခိုင္းေလ"
သူ႔အေတြးႏွင္႔သူသေဘာက်ၿပီး ဖိုးေက်ာ္ တစ္ေယာက္ ၿပံဳးေန၏။ စိတ္ကူးထဲတြင္ေတာ႔ ေန႔လည္ေက်ာင္းသို႔ ေမာႀကီးပန္းႀကီးေၿပးလာမည္႔ သူတို႔ထီဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးေမာင္၏ ပံုစံသာ ၿမင္ေနမိေတာ႔သည္။ ေက်ာင္းတက္ရသည္မွာ ႀကာလြန္းလွသည္ဟုဖိုးေက်ာ္ စိတ္တြင္ ထင္ေနမိ၏။ ေက်ာင္းတက္သက္တမ္းတစ္ေလ်ာက္ ဒီေန႔က အႀကာဆံုးထင္ေနသည္။ ညေနေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္နီးလာေလ ရင္ေတြအခုန္ၿမန္လာေလၿဖစ္ေန၏။ ေန႔လည္က ဘာအေႀကာင္းမွမထူးသၿဖင္႔ စိတ္ထဲတြင္ေတာ႔ တထင္႔ထင္႔။ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုအၿပီး ဖိုးေက်ာ္ ေက်ာင္းေပါက္တြင္ ေရွ႔ဆံုးမွေရာက္ေနသည္။ ခပ္သုတ္သုတ္ လမ္းေလွ်ာက္လာခိုက္ ေနာက္မွ ဆိုက္ကားဘဲလ္သံေႀကာင္႔ လမ္းေဘးကပ္ေပးလိုက္ရင္း လွည္႔ႀကည္႔မိသည္။ လမ္းထဲမွ ဆိုက္ကားဆရာ ဦးလွေရြွက
"ေဟ႔ ဖိုးေက်ာ္ ..ေက်ာင္းၿပန္လာၿပီလားကြ၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းၿမင္႔ေဆြ အေႀကာင္း ႀကားၿပီၿပီလားကြ"
" ဗ်ာ...ဘာၿဖစ္လို႔လည္းဗ်၊ ကြ်န္ေတာ္လည္းခုမွ ေက်ာင္းၿပန္လာတာဆိုေတာ႔ ဘာမွမသိေသးဘူး...ေၿပာစမ္းပါဦး ဘိုးေရွြ ရ"
"ေအာ္..မင္းမသိေသးပဲကိုး၊ ငါလည္းလမ္းထိပ္က ႀကားလာတာပဲ၊ ၿမင္႔ေဆြ ထီေပါက္တယ္လို႔ ေၿပာေနႀကတာပဲ၊ ဘာတဲ႔ သိန္းငါးဆယ္ ဆိုလားကြ၊ မင္းသြားေမးလိုက္ဦး၊ ကဲ သြားၿပီေဟ႔"
ဦးလွေရွြ၏ စကားအဆံုး ဖိုးေက်ာ္ ကတုန္ကယင္ၿဖစ္သြားသည္။ ကမာၻေၿမႀကီး အိုးထိန္းစက္ကဲ႔သို႔ ခ်ာခ်ာလည္သြားသည္ ထင္လိုက္မိ၏။ တစ္စံုတစ္ခုက ဦးေခါင္းတက္ေဆာင္႔သလို ဒိန္းကနဲ ၿဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေနာက္မွ သတိၿပန္ရၿပီး အိမ္သို႔ အၿမန္ သုတ္ေၿခတင္ေတာ႔၏။ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဘာကိုမွမသိေတာ႔၊ လြယ္အိတ္ကို ဘုန္းကနဲ ပစ္ခ်ၿပီး ေခါင္းအံုးေအာက္မွ ထီလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကိုယူၿပီး ဦးေမာင္ထီဆိုင္သို႔ သုတ္ေခ်တင္ေတာ႔သည္။ စိတ္ေဇာေဆာင္ေနသၿဖင္႔ ဘာကိုမွသတိမထားမိေတာ႔။ ထီဆိုင္အေရာက္ ဘာစကားမွမေၿပာႏိုင္ေသးပဲ ေဟာဟဲလိုက္ေနသည္႕သူ႔ကိုႀကည္႔ရင္း ဦးေမာင္က
"ဖိုးေက်ာ္ရာ၊ ၀ီရိယ ေကာင္းလွပါလား၊ ေက်ာင္းကေန အိမ္ေတာင္ေရာက္ခဲ႔ရဲ႔လားကြ၊ ဘာလဲ မင္းသတင္းႀကားလာၿပီေပါ႔၊ ေအးကြာ တကယ္႔ မဂၤလာ သတင္းကြ၊ မင္းတို႔ေတြလည္း ၀မ္းသာစရာေပါ႔"
ဦးေမာင္၏ စကားအဆံုး ဖိုးေက်ာ္ က လက္ထဲတြင္ဆုပ္ကိုင္လာေသာ ထီလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ကို ဦးေမာင္လက္အတြင္း ဇြတ္ထိုးထည္႔ေပးရင္း ငိုသံပါႀကီးၿဖင္႔
"မဟုတ္ဘူး..မဟုတ္ဘူး၊ အဲ႔ဒါကြ်န္ေတာ္႔လက္မွတ္။ မယံုရင္ႀကည္႔ ကြ်န္ေတာ္႔စံုတြဲထဲက တစ္ေစာင္ဗ်၊ ၿမင္႔ေဆြ ခိုးသြားတာ၊ တကယ္ေပါက္တာ ကြ်န္ေတာ္ဗ် ကြ်န္ေတာ္...ဦးေမာင္ လုပ္ပါဦးဗ်...အီးးဟီး..ဟီး"
ေၿပာလဲေၿပာ၊ ငိုလည္ူငိုေနေသာ ဖိုးေက်ာ္ကိုတလွည္႔၊ ထီလက္မွတ္ေလးႏွစ္ေစာင္ကိုတလွည္႔ ႀကည္႔ရင္း ဦးေမာင္ နားမလည္ေတာ႔
"ေနပါဦး ဖိုးေက်ာ္ရာ၊ ဘာေတြၿဖစ္လာတာတုန္းဟ..မင္းႏွယ္ မထိတ္သာမလန္႔သာကြာ၊ ေၿပာဦးဟ ဘာၿဖစ္တာလဲ"
"ဦးေမာင္..ဒီေန႔ ၿမင္႔ေဆြထီေပါက္တယ္ဆို၊ အဲ႔ဒီကိစၥဗ်"
ဦးေမာင္က မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ကုပ္လိုက္ၿပီး
"မင္း ဘယ္သူေၿပာလဲ၊ ေအးသိန္းငါးဆယ္ထီဆုႀကီးေပါက္တာ ၿမင္႔ေဆြေတာ႔ ၿမင္႔ေဆြပဲ၊ ဘာလဲ မင္းသူငယ္ခ်င္းၿမင္႔ေဆြ ထင္လို႔လား၊ ဘယ္ကလာ ငါ႔ဆိုင္အေရာင္းကေပါက္တဲ႔ စစ္ကိုင္းကဦးၿမင္႔ေဆြပါကြာ။ ကဲကဲ..ငါ႔ဆိုင္လည္း ကံဇာတာတက္လာၿပီ၊ မင္းတို႔ေတြကိုလည္း မုန္႔ဘိုးေပးမလို႔ကြ၊ ၿပီးရင္ ဟိုေကင္ေတြေရာ လြတ္လိုက္ဦး...ေရာ႔ ေရာ႔"
ဖိုးေက်ာ္လည္း ဦးေမာင္ေပးလိုက္ေသာ တစ္ေထာင္တန္သံုးရြက္ကို စိတ္အမွတ္မဲ႔ လွမ္းယူလိုက္ရင္း ႏွုတ္ဆက္ၿပန္လာခဲ႔ေတာ႔သည္။ ဘာမွန္းမသိေသာ စိတ္ခံစားခ်က္တို႔ေႀကာင္႔ ေႀကာင္စီစီၿဖစ္ေန၏။ အိမ္သို႔ ဘယ္လိုနည္းႏွင္႔ ၿပန္ေရာက္လာသည္ကိုပင္ သတိမထားမိေတာ႔ေခ်။ တစ္ေထာင္တန္သံုးရြက္ကေတာ႔ လက္ထဲတြင္ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ ထား၏။ အိမ္အေရာက္တြင္ေတာ႔ အေမ႔ကိုပိုက္ဆံေပးရန္ ဘုရားစင္ေပၚရွိ စုဘူးေလးကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ လက္က ကတုန္ကယင္မို႔ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရခြက္ကို တိုက္မိသြား၏။ ေရခြက္ကို ၿပန္ေထာင္လိုက္ၿပီး ေရအနည္းငယ္စိုသြားေသာ ပရိတ္ႀကီးစာအုပ္ကို ေရခါရန္ယူလိုက္သည္။ အသံုးနည္းေသာစာအုပ္မို႔ ဖုန္ေတြကေသာေသာထေန၏။ စာအုပ္ကိုလွမ္း အမလိုက္တြင္ ၿမင္လိုက္ရသည္႔ အရာတစ္ခုေႀကာင္႔ ဖိုးေက်ာ္လည္း ဆတ္ကနဲၿဖစ္သြားသည္။ ဖုန္ႏွင္႔ေရမ်ား ေပက်ံေနသည္႔ ထီလက္မွတ္ေလးတစ္ေစာင္ပင္။ ဖိုးေက်ာ္ လည္းေသခ်ာေအာင္ပြတ္ႀကည္႔မိ၏။ ေသခ်ာပါသည္. ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္႔ ထီလက္မွတ္ေလးတစ္ေစာင္ပင္။
××××××××××××××××××××××××××××××××××
ဖိုးေက်ာ္က လက္ထဲတြင္ တစ္ေထာင္တန္ရွစ္ရြက္ကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ရင္း သူ႔အေမ အိပ္ေနသည္႔ အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လာခဲ႔သည္။ ဖိုးေက်ာ္ လက္ထဲမွ ေငြရွစ္ေထာင္ကို ယူလိုက္ရင္း ေပ်ာ္သြားသည္႔ သူ႔အေမမ်က္ႏွာကိုႀကည္႔ေနရင္း ပီတိစိတ္အဟုန္ေႀကာင္႔ ဖိုးေက်ာ္၏ မ်က္ႏွာမွာ ၀င္းပေနပါသည္။ ကာလႀကာ သယ္ပိုးထားရသည္႔ ၀န္အေလးႀကီးအား ခုမွလြတ္ခ်လိုက္သလို ဖိုးေက်ာ္၏ စိတ္မွာလည္း လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးသြား၏။ သူ႔အေမ၏ လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားရင္းဖိုးေက်ာ္တစ္ေယာက္ အခန္းအၿပင္သို႔ ေငးေမာေနပါသည္။ ေလအတိုက္တြင္ လြင္႔ပါသြားေသာ ထီလက္မွတ္အပိုင္းၿပတ္မ်ားႏွင္႔အၿပိဳင္ ဖိုးေက်ာ္ ၏ စိတ္သည္လည္း................။
"ခန္႔ညီေဖ" 20-07-2012, Friday,02:30 P:M
ကာတြန္း ေသာ္က (အ႐ိုင္း) အမွတ္တရ ျပပြဲ
ကၽြန္မငယ္ငယ္
တုန္းက မရွိဘူးလို႔ ထင္မိတယ္။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ရွိတယ္ဆိုတာျမင္ ခဲ့တယ္။
တကယ္ပဲတခ်ဳိ႕က ျမင့္ ျမတ္ျခင္းဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာနားမလည္ တာေတြရွိၾကတယ္။
အဲဒီနားမလည္တာေတြက ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈ၊ ပညာေရးစ နစ္ ၊ဗီဇလည္းပါပါတယ္။
ဗီဇဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ျငင္းလို႔မရပါဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဟာ
ေမြးကတည္းကတူလာတာမ ဟုတ္ပါဘူး။ ပညာေရး စနစ္ကေနၿပီးေတာ့
အမ်ားႀကီးျပဳျပင္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ယုံၾကည္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔
ကၽြန္မ တို႔ႏိုင္ငံမွာ ပညာေရးစနစ္ အေရးႀကီးတယ္ ဆိုတာကို အၿမဲပဲ
မီးေမာင္းထိုးရတဲ့ ကိစၥက ဒါပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔ ႏိုင္ငံသူႏုိင္ငံ သား ေတြဟာ
တန္ဖိုးရွိတဲ့ လူသားေတြျဖစ္လာေအာင္လို႔ ကၽြန္မတို႔ဟာ ပညာေရး
စနစ္ကိုျပဳျပင္ခ်င္တာပါ။ ပညာေရး စနစ္ျပဳျပင္ၿပီးေတာ့မွ
ကၽြန္မတို႔ပိုၿပီးေတာ့ အျမင္က်ယ္တဲ့ ပိုၿပီးေတာ့ စိတ္ထားျမင့္တဲ့ ႏုိင္ငံ
သူႏိုင္ငံ သားေတြကို ျပဳ စုပ်ဳိးေထာင္ခ်င္ပါတယ္။ မိဘမ်ားမွာလည္း
တာ၀န္ရွိပါတယ္။ လက္ဦးရာေတြက မိဘေတြပဲ ။မိဘေတြ ကိုယ္တိုင္က သား သမီးေတြကို
မွန္ကန္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြ မွန္ကန္တဲ့ တန္ဖိုးထားေတြ သိေအာင္လို႔
လုပ္ေပးရမွာပါ။ အဲဒီလိုလုပ္ေပးမွ ကၽြန္မတို႔ဟာ အာဇာနည္ေတြမ်ားတဲ့
တုိင္းျပည္ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ တခ်ဳိ႕က အာဇာနည္ဆိုတာ စြန္႔လြတ္ၿပီး
အနစ္နာခံၿပီး အေသခံသြားတဲ့ သူလို႔ ထင္မွတ္တဲ့ သူေတြလည္း ရိွပါတယ္။
သူမ်ားရဲ႕ေက်းဇူးကိုခ်ဲ႕ၿပီးေတာ့ျမင္တယ္။
သူယုတ္မာကေတာ့ေျပာင္းျပန္ေပါ့ေနာ္။
ကိုယ့္ရဲ႕ေက်းဇူးကိုခ်ဲ႕ၿပီးေတာ့ျမင္တယ္။ သူမ်ားရဲ႕ေက်းဇူးကို
ခ်ဳံ႕ၿပီးေတာ့ျမင္တယ္။ အဓိက ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ
ကုိယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို ကိုယ္သိရတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို ကိုယ္
အေလးထားရတယ္။ တျခားသူေတြရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြကိုျမင္ၿပီးေတာ့ သိၿပီးေတာ့
အင္မတန္မွ ခ်ဲ႕ကားၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို က်ေတာ့
လစ္လ်ဴရႈထားတဲ့သူေတြသာ သူေတာ္ ေကာင္းမဟုတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။
အဲဒီေတာ့ အာဇာနည္ဆိုကတည္းက သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ရ မယ္။့ျမင့္ျမတ္တဲ့
စိတ္ရွိရမယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ရွိတဲ့ စိတ္ရွိတဲ့သူဟာ
ကိုယ့္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို သိရမယ္။ သိရုံတင္မကဘူး ။ျပဳျပင္ခ်င္
တဲ့စိတ္လည္းရွိရမယ္။
