ပဲျပဳတ္ႏွင့္နံျပား

by မင္းလူ၏ ၀တၱဳတိုမ်ား on Sunday, July 15, 2012 at 9:37pm ·

    ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးလွ်င္ စာေရးဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ ရိုးရွင္း ေအးေဆးစြာ ေနထိုင္သြားရန္ဆႏၵရွိခဲ့သည္။ စာဖတ္အလြန္၀ါသနာပါသူျဖစ္ၿပီး တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ထဲက စာေပမ်ားေရးသားခဲ့သည္။ အယ္ဒီတာလည္းလုပ္ဖူးသည္။ ေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံ့တာ၀န္ေတြ မ်ားျပားသည့္ၾကားကပင္ စာေပမ်ားကို အခ်ိန္လု၍ေရးခဲ့ေသးသည္။ ထိုစဥ္က လြတ္လပ္ေရးေဆာင္းပါးေတြသာ အေရးမ်ားသည္။ ရသစာေပကို အေလးမေပးႏိုင္ခဲ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ၀တၳဳေတြလည္း မေရးျဖစ္ခဲ့။
    သို႔ရာတြင္ အတိုဆံုး၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကို သူကိုယ္တိုင္ပင္ သတိမျပဳမိလိုက္ဘဲ အမွတ္တမဲ့ ေရးသားခဲ့ဖူးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ဆိုခ်င္သည္။

   ၾကည္...
                 ပဲျပဳတ္ႏွင့္နံျပား ရရင္ စားခ်င္တယ္
                                                              ေအာင္

    အထက္ပါေပးစာေလးကို ၀တၳဳတိုအျဖစ္ သံုးသပ္ခံစားၾကည့္ပါမည္။ ေရွးရိုးစဥ္လာ စာေပ သေဘာတရားအရဆိုလွ်င္ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္တြင္ ဇာတ္ေဆာင္ပါရမည္။ ပါသည္ (ေအာင္ႏွင့္ၾကည္) ။ ဇာတ္လမ္းပါရမည္။ ပါတာေပါ့။ သိပ္ခ်စ္ၾကေသာ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူမွာ မ်ားျပားလွေသာႏိုင္ငံ့တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ေနရသျဖင့္ အားလပ္ခ်ိန္မရွိ။ အနားယူခ်ိန္မရွိ။ အိမ္ကိုေတာင္ မျပန္ႏိုင္။ ဇနီးျဖစ္သူကိုေတာင္ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာခြင့္မရဘဲ စာတိုေလးႏွင့္သာ ဆက္သြယ္ေနရသည္။
    ဇာတ္ေဆာင္စရိုက္ ပီျပင္ရမည္။ ထိုစဥ္က 'ေအာင္'သည္ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ ထိပ္တန္းရာထူးႀကီးကို ရရွိထားသူျဖစ္၏။ သူသာ စားခ်င္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးဟိုတယ္ႀကီးမ်ားမွ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို မွာယူသံုးေဆာင္ခြင့္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ သူက ပဲျပဳတ္ႏွင့္နံျပားကိုသာ ေတာင့္တသည္။ ရိုးသားျခင္း၊ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာျခင္းသေဘာကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။
    အမွန္အားျဖင့္ ပဲျပဳတ္ႏွင့္နံျပားေလာက္ကေတာ့ အပါးေတာ္ၿမဲကို စီစဥ္ခိုင္းလို႔ရတာပဲ။ ဘာေၾကာင့္ အိမ္ကို လွမ္းမွာရသလဲ။ ထိုအခ်က္ကိုၾကည့္လွ်င္ သူသည္ မိသားစုအေပၚ သံေယာဇဥ္ ႀကီးသူ၊ သစၥာရွိသူျဖစ္ေၾကာင္း သိသာသည္။ အိမ္က ဇနီးျဖစ္သူကို ကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္ေပးေသာ လက္ရာကို ခံုမင္တတ္သူျဖစ္သည္။ မိန္းမကို ခၽြဲခ်င္တာလည္း ပါေကာင္းပါႏိုင္သည္။
    သို႔တိုင္ေအာင္ သူသည္ ဖြဲ႔ဖြဲ႔ႏြဲ႔ႏြဲ႔မေျပာတတ္ရွာ။ တျခားသူေတြသာဆိုလွ်င္...

ၾကည္...
    ေနေကာင္းရဲ႕လား။ ကိုယ္လဲ အလုပ္ေတြမ်ားလြန္းလို႔ အိမ္ကိုေတာင္ မျပန္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ၾကည့္ဆီကိုပဲ အစဥ္သျဖင့္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ယံုပါေနာ္။ ၾကည့္ရဲ႕လက္ရာေလးေတြ ကိုလည္း တမ္းတေနမိတယ္။ ပဲျပဳတ္နဲ႔နံျပားရရင္လည္း ပို႔ေပးပါအံုး။ ဘယ္လိုစားစရာမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကည့္ရဲ႕လက္ကေလးနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ျပင္ဆင္ေပးမွ ပိုအရသာရွိတယ္လို႔ ထင္မိတယ္ကြယ္။
                                                                                                  ပိုေတာင္လြမ္းတဲ့
                                                                                                 ကိုေအာင္ဆန္း

    စသည္ျဖင့္ ခၽြဲခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ေရးေပလိမ့္မည္။ သူ႕က်ေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္။ စာက တစ္ေၾကာင္းထဲ။ ၿပီးေတာ့ တံုးတိတိႀကီး။

သူသာ စားခ်င္လွ်င္ အေကာင္းဆံုးဟိုတယ္ႀကီးမ်ားမွ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကို မွာယူသံုးေဆာင္ခြင့္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ သူက ပဲျပဳတ္ႏွင့္နံျပားကိုသာ ေတာင့္တသည္။ ရိုးသားျခင္း၊ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာျခင္းသေဘာကို ေတြ႕ႏိုင္သည္။

ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူသည္ ဘုဆတ္ဆတ္သမား၊ ျပတ္သားသူ၊ စကားအပို မဆိုတတ္သူ၊ အေျပာထက္ အလုပ္ကို ဦးစားေပးသူ၊ မိသားစုအေရးထက္ လူအမ်ား ေကာင္းစားေရးကို ပို၍စိတ္ဓာတ္ထက္သန္သူ စေသာ စရိုက္သဘာ၀မ်ားရွိေၾကာင္း ထင္ရွားစြာ ျမင္ႏိုင္သည္။ ၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္တြင္ ရသပါရမည္ဟု ဆိုသည္။ ၾကည့္ရေအာင္။ တစ္ဦးေပၚတစ္ဦး နားလည္စာနာတတ္ေသာ၊ သံေယာဇဥ္ႀကီးၾကေသာ၊ အျပန္အလွန္ ပါရမီျဖည့္ေပးၾကေသာ ဇနီး ေမာင္ႏွံ၏ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုၾကည့္၍ သိဂၤါရရသကို ခံစားႏိုင္သည္။
    သူတို႔ႏွစ္ဦးမွာ တျခားဇနီးေမာင္ႏွံေတြလို အခ်ိန္ျပည့္ ပူးပူးကပ္ကပ္ေနခြင့္မရရွာၾက။ မ်ားျပားလွေသာ တိုင္းျပည္တာ၀န္ေတြၾကားမွာ လြမ္းေရးခက္ေနၾကပံုက ကရုဏာရသေျမာက္သည္။
    'ဟင္...ဒီလိုထိပ္တန္းပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ပဲျပဳတ္နဲ႔နံျပားမွ စားခ်င္သတဲ့။ အ့ံေရာ'ဆိုၿပီး အမၻဳတရသ အျဖစ္ ျမင္ႏိုင္သလို 'ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ'ဟု ၿပံဳးခ်င္စရာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟာသရသလည္း ေရာစြက္ေန ျပန္သည္။
    ထိုဇနီးေမာင္ႏွံတို႔၏ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းေသာဘ၀ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ဓာတ္တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္း သာယာမႈကို ရရွိေစသည္။ ထိုအရာသည္ သႏၱရသပင္ျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ ရိုးသားျခင္း၊ သစၥာရွိျခင္း၊ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ျခင္း စေသာဦးတည္ခ်က္မ်ားကလည္း ၀တၳဳတိုေကာင္းတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ပီျပင္ေစသည္။ နည္းနည္းခ်ဲ႕ကားေျပာလွ်င္ ဤ၀တၳဳတိုေလးတြင္ လူတန္းစားအျမင္လည္း ပါသည္။ ဘ၀သရုပ္မွန္ ၀တၳဳဟု ယူဆႏိုင္သည္။
    ဤ၀တၳဳတြင္ ဇာတ္သိမ္းခန္း ပါ၀င္ျခင္းမရွိ။ သို႔ရာတြင္ ေခတ္သစ္စာေပအယူအဆအရ ဇာတ္လမ္းသည္ အေရးမႀကီး၊ ဇာတ္ကြက္ကသာ ပဓာနက်သည္။ ဓမၼဓိဌာန္စာေပအဖြဲ႔အႏြဲ႔တြင္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ကြက္၍မီးေမာင္းထိုးျပသည္။ အရင္းအတိုင္းေဖာ္ျပသည္။ စာဖတ္သူက ႏွစ္သက္သလို ေတြးယူလိမ့္မည္။ ခုေနာက္ပိုင္း ေမာ္ဒန္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္၀တၳဳမ်ားတြင္ ဇာတ္လမ္းေတာင္ ရွိခ်င္မွရွိသည္။ ဇာတ္သိမ္းခန္းလည္း ပါခ်င္မွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤ၀တၳဳကို ေခတ္ေပၚ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ဟူ၍လည္း ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္လိမ့္မည္ထင္သည္။
    ကၽြန္ေတာ္သည္ ပဲျပဳတ္ႏွင့္နံျပားကို ကမၻာေပၚမွာ အတိုဆံုး၊ အရိုးသားဆံုး၊ အႏုပညာ အျပည့္၀ဆံုး၊ ရသအေျမာက္ဆံုး၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္အျဖစ္ စိတ္ကူးယဥ္ခံစားၾကည့္မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

မင္းလူ
(စာေရးဆရာကိုေအာင္ဆန္းစာအုပ္မွ)