ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရက္ကို သိပ္မ်ားမ်ားစားစား ေသာက္တတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေသာက္ေလ့မရွိဘူး။
တစ္ခါတေလ ႀကံဳတဲ့အခါ အေတာ္အသင့္ေသာက္တာေလာက္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ အရက္ကို မႀကိဳက္တတ္လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႀကိဳက္လြန္းလို႔လား။
ႏွစ္ခုစလံုးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီလိုဆိုလိုက္ေတာ့ ရွင္းျပဖို႔ လိုအပ္လာတာေပါ့။
အရက္ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္သလားလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ဒါ ပထမဆံုးအေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ဆိုင္ေနမလားပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးအရက္အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ ပထမႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕မိသားစုက အိမ္တစ္လံုး ၀ယ္တယ္။
မူလအိမ္ကေန မေျပာင္းခင္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက အိမ္သစ္ကို ညည သြားေစာင့္အိပ္ရတယ္။ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တစ္စု အဲဒီအိမ္မွာ အရက္ကို စမ္းသပ္ၾကဖို႔ စီစဥ္ၾကတာပါပဲ။
အိမ္ပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းက အရက္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေသာက္စေသာက္နရွိတယ္။ သူ႕ကို ဆရာတင္ရတာေပါ့။ သူက ေလးေယာက္ဆို ႏွစ္ပုလင္းမွ ေလာက္မယ္လို႔ေျပာတယ္။ တကယ္ေတ့ သူလည္း သိပ္သိတာမဟုတ္ဘူး။
သူ႕ဦးေလးငယ္ေသာက္ေနက် ခ်က္အရင္ဆိုင္ကိုေတာ့ သိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အရက္ပုလင္းႏွစ္ပုလင္း၀ယ္၊ စားစရာေတြ၀ယ္ၿပီး ေသာက္ၾကေရာ။ ေရေရာၿပီးေသာက္ၾကည့္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ အနံ႔ကလည္း ဆိုးေသးသည္။
ဆက္မေသာက္ဘဲ လက္ေလွ်ာ့မလား၊ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ကုန္ေအာင္ေတာ့ ေသာက္ရမွာပဲ။ ေရေရာလိုက္ရင္ ေသာက္ရတာ ပိုမ်ားလာမယ္။
ဒီေတာ့ မေရာဘဲ က်ိတ္မွိတ္မ်ဳိခ်။ ျမန္ျမန္ကုန္ေအးတာပဲဆိုၿပီး တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေဆးမ်ဳိသလို မ်ဳိခ်လိုက္ၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။
ဟိုသံုးေယာက္ကေတာ့ မူးၿပီး ယိုင္ထိုးကုန္ၾကတာေလာက္ပဲ။ အဆိုးဆံုးက ကၽြန္ေတာ္။ အိမ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္ထင္ရတယ္။
အန္လိုက္တာကလည္း တစ္အိမ္လံုးေပပြကုန္တာပဲ။ ခံလိုက္ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ဒုကၡ။ ထိုင္လို႔မရ၊ ရပ္လို႔မရ၊ လွဲအိပ္ျပန္ေတာ့လည္း ေခါင္းကို တူနဲ႔ထုထုေနသလိုျဖစ္ၿပီး လူးလွိမ့္ေနရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားတယ္။ အရက္ကို လန္႔သြားတာေတာ့မဟုတ္။ အရက္မူးတာကို လန္႔သြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆိုရင္ အရက္ကိုမူးေအာင္ မေသာက္ရဲေတာ့တာျဖစ္လိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တယ္။ နည္းနည္းပဲေသာက္ေသာက္၊ မ်ားမ်ားပဲေသာက္ေသာက္ ေနာက္ေန႔ တစ္ေန႔လံုး မစားခ်င္၊ မေသာက္ခ်င္ မအီမလည္ခံရတဲ့ကိစၥ။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ မၾကာခဏမေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ အရက္ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာလည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ မွန္တယ္လို႔ ဆိုရေပမွာပဲ။ ေကာင္းၿပီ။
ဒါျဖင့္ အရက္ကိုႀကိဳက္တတ္လို႔ေကာ ျဖစ္ႏိုင္သလားဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲလို႔ ေျပာရမယ္။ စက္ဘီးရယ္၊ အခ်စ္ရယ္၊ အရက္ရယ္ဟာ တူတဲ့အခ်က္ေတြရွိတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ မလဲမကြဲဖူးဘဲနဲ႔ စက္ဘီးမစီးတတ္ႏိုင္ဘူး။ စီးတတ္သြားၿပီဆိုရင္လည္း တစ္သက္လံုး ဘယ္အခ်ိန္တက္စီးစီး တတ္သြားေတာ့တာပဲ။
စက္ဘီးစီးတဲ့အတတ္ပညာဟာ ေမ့ေလ်ာ့သြားတဲ့ဟာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။
အခ်စ္လည္း ဒီလိုပဲ။ အသည္းမကြဲဖူးဘဲနဲ႔ ခ်စ္တတ္ၿပီလို႔မဆုိႏိုင္ဘူး။ ခ်စ္တတ္သြားၿပီဆိုရင္လည္း တစ္သက္စာပဲ။
အရက္က်ေတာ့ေကာ။ အရက္မူးလြန္တဲ့ေ၀ဒနာကို မခံစားဖူးဘဲနဲ႔ အရက္ေသာက္တတ္တဲ့သူမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေသာက္တတ္သြားၿပီဆိုရင္လည္း တစ္သက္လံုးမေမ့ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေရာဂါရလို႔ျဖစ္ေစ၊ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ အရက္ျဖတ္ထားတဲ့လူေတြဟာ အရက္ကို မမုန္းႏိုင္ဘဲ မတတ္သာ ခပ္ခြာခြာေနၾကဦးစို႔လို႔ သေဘာထားၾကတာေတြ႕ဖူးတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္ အရက္ေသာက္လြန္းလုိ႔ ေရာဂါရေနတာေတာင္ အရက္ကို စြဲလမ္းေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ဆံုး အစာမ၀င္ေတာ့ဘဲ ေသအ့ံမူးမူးျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ဂြမ္းစေလးမွာ အရက္ဆြတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တို႔ေပးရတယ္။
အဲဒီေလာက္ထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ နည္းနည္းပါးပါးနဲ႔အႏၱရာယ္ကင္းကင္းတစ္သက္လံုး ေသာက္သြားရရင္ မေကာင္းဘူးလား။
ဘာေၾကာင့္ အရက္ကို နည္းနည္းပဲေသာက္တာလဲလို႔ေမးရင္ အရက္ျဖတ္ရမွာစိုးလို႔လို႔ ေျဖမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေခၽြေခၽြတာတာပဲေသာက္တယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ျမတ္ႏိုးလြန္းအားႀကီးလို႔ မထိရက္ မကိုင္ရက္ဘဲ ဆံပင္ကေလးကိုသာ ပြတ္သပ္မိေနတာနဲ႔ အတူတူပဲေလ။
ကၽြန္ေတာ္က အရက္ကို တစ္ေယာက္တည္းမေသာက္တတ္ဘူး။ အေဖာ္နဲ႔မွ။ အေဖာ္ဆိုရာမွာလည္း လူေရြးရေသးတယ္။ မူးရင္ေသြးဆိုးတဲ့လူ၊ ရစ္တတ္တဲ့လူ၊ တစ္ဆုိင္တည္းမၿပီးဘဲ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ လိုက္ေလွ်ာက္ေသာက္တတ္တဲ့လူ၊ တစ္ေလာကလံုးမွာ သူတစ္ေယာက္သာ ကံအဆိုးဆံုးဆိုၿပီး တစ္ခ်ိန္လံုး ညည္းညဴေနတတ္တဲ့လူ၊ မူးလာရင္ ၀မ္းနည္းစရာရွာႀကံၿပီး ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုတတ္တဲ့လူ အဲဒါမ်ဳိးေတြကို ေရွာင္ရတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ေလးစားရတဲ့လူ၊ ကိုယ္ေၾကာက္ရမယ့္လူမ်ဳိးနဲ႔လည္း မေသာက္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးနဲ႔တစ္၀ိုင္းတည္းထိုင္ရတဲ့အခါ ကိုယ္က နားေထာင္သမားသက္သက္ျဖစ္သြားေရာ။
ရိုေသထိုက္တဲ့လူေရွ႕မွာ အရက္ဖန္ခြက္ကိုကိုင္ၿပီး ေမာ့ရတာကလည္း စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာပဲ။
တစ္ပုလင္းထဲက အရက္ကို ခြက္ၿပိဳင္ေသာက္ရတာကိုက သူတို႔ကို ေစာ္ကားသလိုမ်ားျဖစ္ေနမလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေသာက္ရတာ မလြတ္လပ္ေတာ့ဘူး။
စကားမွားမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အရက္ေသာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ ေသာက္တယ္။ လူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ရစ္တဲ့ေကာင္ပါလည္း ေဟာက္ပစ္လို႔ရတယ္။
ေသြးဆိုးလာရင္ ၀ိုင္းထိန္း။ ထိန္းလို႔မရရင္ ဆြဲထိုးပစ္လိုက္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းဆိုတာေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ နာေလာက္တဲ့စကားမ်ဳိးေတြ ေျပာမိတတ္ၾကေသးတယ္။
သို႔ေပမယ့္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းသိေနၾကတဲ့လူေတြမို႔ စိတ္ဆိုးလည္း ခဏပဲေလ။
စိတ္ညစ္လို႔ အရက္ကိုေသာက္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံဘူး။ အရက္ေသာက္ရင္ စိတ္ညစ္ေျပတယ္ဆိုတာကို မယံုၾကည္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္ရင္ စာဖတ္တယ္။ အရက္က အေပ်ာ္ေသာက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။
အဲ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေခါင္းရႈပ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးေသာက္ၿပီး တဒဂၤေလာက္ စိတ္အပန္းေျဖရတာေတာ့ မဆိုးပါဘူး။
အရက္ကေလး တစ္ခါေသာက္ဖို႔အေရး ဟိုေရွာင္ရ ဒီေရွာင္ရ ဟိုစည္းကမ္း ဒီစည္းကမ္းေတြကို ထုတ္လိုထုတ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ေကာင္လို႔ ထင္ၾကမွာပဲ။
ဒီေလာက္ စိစိစစ္စစ္လုပ္တာေတာင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာအျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳျဖစ္ေအာင္ ႀကံဳရေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပဓာနထားၿပီး ေျပာျပခ်င္တာက အဲဒီအေၾကာင္းပါပဲ။
တစ္ရက္မွာ တကၠသိုလ္မွာတုန္းက တစ္တန္းတည္းေနခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တယ္။
သိပ္ႀကီးခင္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္ေပမယ့္ ခုလိုႏွစ္ေတြၾကာမွ ျပန္ဆံုေတာ့ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာခ်င္လာၾကတာေပါ့။
သူကပဲစၿပီး နည္းနည္းသြားေသာက္ရေအာင္ဗ်ာလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ အလယ္အလတ္တန္းအဆင့္ေလာက္ရွိတဲ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေရာက္သြားၾကတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဟိုမွာေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သြားဆံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလို႔ ဆိုတာပဲ။
သူတို႔က အတင္းဖိတ္ေခၚတာနဲ႔ သူတို႔၀ိုင္းထဲပဲ ၀င္ထိုင္မိၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီႏွစ္ေယာက္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတယ္။
တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြ ဖတ္ဖူးတယ္။ ေလးေလးစားစားပါပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕နာမည္ ၾကားဖူးပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူကလည္း လူေအးတစ္ေယာက္ပါပဲ။
ဘာျပႆနာမွမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာေနၾကတာကို လူႏွစ္ေယာက္က စိတ္၀င္စားစြာ နားေထာင္ၾကတယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုင္ထဲကို လူတစ္ေယာက္၀င္လာတယ္။ ပံုစံက သားသားနားနားမဟုတ္ေပမယ့္ ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္ေနတဲ့လူမွန္း သိသာတယ္။
လူက တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္။ ဗိုက္နည္းနည္းရႊဲေနၿပီ။ အသားအေရပြစိစိမို႔ အရက္သမားမွန္းေတာ့ သိသာတယ္။
ခုလည္း တစ္ေနရာရာမွာေသာက္ၿပီးမွ မ၀လို႔ ဒီကို၀င္လာတာထင္တယ္။ ဆိုင္ကယ္ေခါင္းစြပ္ကို လက္ကကိုင္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုျမင္ေတာ့ 'ဟာ အေတာ္ပဲ'ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔၀ိုင္းမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက မိတ္ဆက္ေပးတယ္။
သူက သံနန္းဆြဲတဲ့လုပ္ငန္းလုပ္ေနတယ္လို႔ သိရတယ္။
'အိုေက၊ ဒီ၀ိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္လိုက္ၿပီ'
သူကေျပာတယ္။ သေဘာကေတာ့ ဒီ၀ိုင္းအတြက္ က်သင့္ေငြကို သူရွင္းမယ္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ထင့္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီလူမ်ဳိးက ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဒီ၀ိုင္းအတြက္ သူက ေငြရွင္းမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ သူဟာ ၀ိုင္းရဲ႕အရွင္သခင္ျဖစ္သြားၿပီ။
ဒီေတာ့ အားလံုးက သူ႕ကို ဦးစားေပးရမယ္။ က်န္တဲ့လူအားလံုးကို သူက အထက္စီးက ဆက္ဆံမယ္။ ဒါပဲ။
ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္။ သူ႕ေလသံကိုက ခပ္မာေက်ာေက်ာ။ သူကခ်ည္း စကားေတြေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း 'ခင္ဗ်ားတို႔စာေပေလာကမွာ ရွဲဒိုးေတြ ေသာင္းက်န္းေနတယ္ဆို'လို႔ ေမးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ရွင္းျပတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘူး။ သူေျပာခ်င္တာ ဆက္ေျပာတယ္။
'ခင္ဗ်ားတို႔စာေရးဆရာေတြက လက္ေၾကာတင္းေအာင္မလုပ္ဘဲနဲ႔ အေခ်ာင္ပိုက္ဆံလိုခ်င္တာကိုးဗ်'
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ တင္းခနဲျဖစ္သြားတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိလိုက္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းကို အားနာလို႔သာ ေအာင့္ခံလိုက္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ၾကား၀င္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။
'ဒီလိုရွိပါတယ္ေလ၊ စာေရးဆရာအမ်ားစုကေတာ့ ေလးစားစရာ'
သူငယ္ခ်င္းစကားဆံုးေအာင္ ေျပာခြင့္မရ။ ထံုးစံအတိုင္း ထိုလူက သူေျပာခ်င္တာေတြကိုပဲ ျဖတ္ေျပာတယ္။
'ဘာထူးလဲ၊ ေတာင္ေရး ေျမာက္ေရး ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနၾကတာပဲ'
'ဒီမွာမိတ္ေဆြ'
ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလသံနဲ႔ေခၚလိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး
'ဘာလဲ၊ ဒီ၀ိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ထားတယ္ဆိုတာ သတိျပဳဦးေနာ္'
'ခင္ဗ်ား ၀ိုင္းကိုသာ၀ယ္လို႔ရမယ္၊ လူကို ၀ယ္လို႔မရဘူး'
'ရတာေပါ့၊ သိပ္ရတာေပါ့'
'တျခားလူကို ၀ယ္လို႔ရခ်င္ရမယ္၊ က်ဳပ္ကို ၀ယ္လို႔မရဘူး၊ ဒီမွာ ဒီ၀ိုင္းကို ခင္ဗ်ား ေငြရွင္းစရာမလိုဘူး၊ က်ဳပ္ရွင္းမယ္'
သူက ဟဲခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ၿပီးေတာ့
'ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ထားၿပီးသားပဲ၊ ခင္ဗ်ားလိုခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ျပန္၀ယ္ေလ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးႏိုင္သလဲ'
ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး အထင္ေသးပံုရတယ္။ ဒီ၀ိုင္းက သံုးရာေက်ာ္ေလာက္က်မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေငြတစ္ေထာင္ပါတယ္။
ေန႔လယ္ကပဲ ထုတ္ေ၀သူဆီက ယူလာတာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီတစ္၀ိုင္းစာေလာက္ေငြကို တစ္ထိုင္တည္းျဖဳန္းႏိုင္တဲ့လူမဟုတ္ပါဘူး။
သို႔ေပမယ့္ ဒီလိုေကာင္မ်ဳိးေက်ာတာကိုေတာ့ မခံဘူးကြာဆိုတဲ့မာနက ေထာင္းေထာင္းထလာေတာ့
'က်သင့္ေငြရဲ႕ ႏွစ္ဆေပးမယ္'
'ဒီေလာက္မလိုခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီလိုလုပ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ပညာၿပိဳင္ရေအာင္၊ ရႈံးတဲ့သူက ေငြရွင္းလိုက္ေပါ့၊ မေကာင္းဘူးလား'
အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြားတယ္လို႔ ထင္ၾကမွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
'ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ လက္လွဲမယ္'
လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္လို႔ပါပဲ။ က်န္တဲ့လူေတြက ဟာခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက
'ဘာျဖစ္လဲဗ်ာ။ အင္အားခ်င္းမွ မမွ်တာ'
ကၽြန္ေတာ္က
'ဒီမွာဗ်၊ ႏိုင္ေလာက္တယ္ထင္လို႔ၿပိဳင္ရဲတာ သတၱိမဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ရႈံးမယ္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ရဲတာကိုမွ သတၱိလို႔ေခၚတယ္'
'ႀကိဳက္ၿပီေဟ့၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို တစ္ေမာင္းအေက်ာေပးပါတယ္'ဆုိၿပီး ဟိုလူက စားပြဲေပၚတံေတာင္ကိုေထာက္ၿပီး အသင့္ျပင္ထားလိုက္တယ္။
'မလိုပါဘူး'
လို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သူ႕လက္၀ါးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ လက္ခ်င္းယွဥ္လိုက္ေတာ့ တျခားစီပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ၀ါးနဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြက သူ႕လက္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္သြားတယ္။ လက္ဖ်ံခ်င္းယွဥ္လိုက္ေတာ့လည္း သစ္ကိုင္းႀကီးတစ္ကိုင္းကို ၀ါးလံုးကေလးနဲ႔ေထာက္ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။
'ကဲ... တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး စၿပီ'
သူက အလြယ္တကူႏိုင္မယ္ဆိုတာ သိေနေတာ့ အားမစိုက္ဘဲ အသာကေလးေတာင့္ခံထားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကသာ အတင္းဖိတြန္းေပမယ့္ အလကားပဲ။ သူက ၿပံဳးၿပံဳးေလးၾကည့္ရင္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို တျဖည္းျဖည္းဖိခ်လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အားစိုက္ၿပီး ခံထားေပမယ့္ မရဘူး။ တျဖည္းျဖည္းက်လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာလည္း ရႈံးမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားပဲ။
သို႔ေပမယ့္ ၾကာႏိုင္သမွ်ၾကာေအာင္ ေတာင့္ခံထားဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဟာ တျဖည္းျဖည္းယိုင္က်လာတယ္။
သူ႕အေနနဲ႔လည္း သိပ္လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့ မရဘူးဆိုတာ သိသြားတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့ဆဆမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အင္အားကို ျပည့္ျပည့္၀၀သံုးလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အံႀကိတ္ၿပီး တင္းခံရင္းက လက္ေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဟာ စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ကိုထိဖို႔ လက္ႏွစ္လံုးေလာက္ပဲ လိုေတာ့တယ္။
လူမွာ အေရးေပၚအင္အားဆိုတာရွိတယ္။ သာမန္အခ်ိန္မွာ ငုပ္လွ်ဳိးေနတတ္ၿပီး အေရးအေၾကာင္းရွိမွ ရုတ္တရက္ေပၚထြက္လာတတ္တဲ့အားမ်ဳိးပဲ။ သာမန္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမွ လြတ္ေအာင္မေက်ာ္ႏိုင္တဲ့ အတားအဆီးတစ္ခုကို ေသေျပးရွင္ေျပး ေျပးေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ လႊားခနဲ ခုန္ေက်ာ္ႏိုင္တဲ့သေဘာမ်ဳိးပဲ။
ခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေရးေပၚအင္အား၀င္လာတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးမွာရွိတဲ့အသားေတြကို လက္ဖ်ံဆီ စုပံုပို႔လိုက္ၿပီး ဆတ္ခနဲမတင္လိုက္တယ္။ 'ဟင္'ခနဲေရရြတ္သံေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဟာ ျပန္မတ္လာတယ္။ ေထာင့္မွန္အေျခအေနကိုျပန္ေရာက္လာၿပီ။
သူ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့အေျခအေနကိုး။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ စိုးရိမ္တဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြ သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ကၽြန္ေတာ္က အထက္စီးေရာက္သြားၿပီ။ ရွိသမွ်အားကို ဖ်စ္ညွစ္ထုတ္ၿပီး သူ႕လက္ကို ဖိတြန္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့ၾသပါရဲ႕။ သူ႕လက္ဟာ ေလးဆယ္ငါးဒီဂရီေလာက္ ေစာင္းက်သြားၿပီ။
သူ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္လာၿပီး မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ စို႔ထြက္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။ နည္းနည္းေလးအေရးနိမ့္တာနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်သြားတာကို သိလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဖိခ်လိုက္တဲ့အခါ သူ႕လက္ဟာ စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ေပၚကို က်သြားေတာ့တယ္။
စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ဒီေတာ့မွ တျခား၀ိုင္းက လူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ပြဲကို စိတ္၀င္စားစြာၾကည့္ေနၾကတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဟန္မေဆာင္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
ဟိုလူကေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာ အႀကီးအက်ယ္ပ်က္ေနၿပီ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ကိုးဆယ္တန္ေငြစကၠဴ ေလးငါးရြက္ကိုထုတ္ၿပီး စားပဲြေပၚ ပစ္ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ အၿမဲပဲအႏိုင္ယူခ်င္တတ္တဲ့လူေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္းပဲ 'က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို သနားလို႔ တမင္ အရႈံးေပးလိုက္တယ္လို႔ မွတ္ထားပါ'လို႔ေျပာၿပီး ထထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ကိုဘာေၾကာင့္ အႏိုင္ရလုိက္တာလဲဆိုတာကို စဥ္းစားအေျဖရွာၾကည့္ေနမိတယ္။
[ရုပ္ရွင္အျမဳေတ၊ ေမ၊ ၁၉၈၉]
တစ္ခါတေလ ႀကံဳတဲ့အခါ အေတာ္အသင့္ေသာက္တာေလာက္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ အရက္ကို မႀကိဳက္တတ္လို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ႀကိဳက္လြန္းလို႔လား။
ႏွစ္ခုစလံုးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီလိုဆိုလိုက္ေတာ့ ရွင္းျပဖို႔ လိုအပ္လာတာေပါ့။
အရက္ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာ ျဖစ္ႏိုင္သလားလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ဒါ ပထမဆံုးအေတြ႕အႀကံဳနဲ႔ ဆိုင္ေနမလားပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆံုးအရက္အေတြ႕အႀကံဳကေတာ့ ပထမႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကပါပဲ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕မိသားစုက အိမ္တစ္လံုး ၀ယ္တယ္။
မူလအိမ္ကေန မေျပာင္းခင္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက အိမ္သစ္ကို ညည သြားေစာင့္အိပ္ရတယ္။ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္တစ္စု အဲဒီအိမ္မွာ အရက္ကို စမ္းသပ္ၾကဖို႔ စီစဥ္ၾကတာပါပဲ။
အိမ္ပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းက အရက္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ေသာက္စေသာက္နရွိတယ္။ သူ႕ကို ဆရာတင္ရတာေပါ့။ သူက ေလးေယာက္ဆို ႏွစ္ပုလင္းမွ ေလာက္မယ္လို႔ေျပာတယ္။ တကယ္ေတ့ သူလည္း သိပ္သိတာမဟုတ္ဘူး။
သူ႕ဦးေလးငယ္ေသာက္ေနက် ခ်က္အရင္ဆိုင္ကိုေတာ့ သိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အရက္ပုလင္းႏွစ္ပုလင္း၀ယ္၊ စားစရာေတြ၀ယ္ၿပီး ေသာက္ၾကေရာ။ ေရေရာၿပီးေသာက္ၾကည့္ေတာ့ မလြယ္ဘူး။ အနံ႔ကလည္း ဆိုးေသးသည္။
ဆက္မေသာက္ဘဲ လက္ေလွ်ာ့မလား၊ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ကုန္ေအာင္ေတာ့ ေသာက္ရမွာပဲ။ ေရေရာလိုက္ရင္ ေသာက္ရတာ ပိုမ်ားလာမယ္။
ဒီေတာ့ မေရာဘဲ က်ိတ္မွိတ္မ်ဳိခ်။ ျမန္ျမန္ကုန္ေအးတာပဲဆိုၿပီး တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေဆးမ်ဳိသလို မ်ဳိခ်လိုက္ၾကတာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။
ဟိုသံုးေယာက္ကေတာ့ မူးၿပီး ယိုင္ထိုးကုန္ၾကတာေလာက္ပဲ။ အဆိုးဆံုးက ကၽြန္ေတာ္။ အိမ္ႀကီးတစ္ခုလံုး ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္ထင္ရတယ္။
အန္လိုက္တာကလည္း တစ္အိမ္လံုးေပပြကုန္တာပဲ။ ခံလိုက္ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ဒုကၡ။ ထိုင္လို႔မရ၊ ရပ္လို႔မရ၊ လွဲအိပ္ျပန္ေတာ့လည္း ေခါင္းကို တူနဲ႔ထုထုေနသလိုျဖစ္ၿပီး လူးလွိမ့္ေနရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားတယ္။ အရက္ကို လန္႔သြားတာေတာ့မဟုတ္။ အရက္မူးတာကို လန္႔သြားတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆိုရင္ အရက္ကိုမူးေအာင္ မေသာက္ရဲေတာ့တာျဖစ္လိမ့္မယ္။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္တယ္။ နည္းနည္းပဲေသာက္ေသာက္၊ မ်ားမ်ားပဲေသာက္ေသာက္ ေနာက္ေန႔ တစ္ေန႔လံုး မစားခ်င္၊ မေသာက္ခ်င္ မအီမလည္ခံရတဲ့ကိစၥ။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ မၾကာခဏမေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ အရက္ကို မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာလည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ မွန္တယ္လို႔ ဆိုရေပမွာပဲ။ ေကာင္းၿပီ။
ဒါျဖင့္ အရက္ကိုႀကိဳက္တတ္လို႔ေကာ ျဖစ္ႏိုင္သလားဆိုရင္ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲလို႔ ေျပာရမယ္။ စက္ဘီးရယ္၊ အခ်စ္ရယ္၊ အရက္ရယ္ဟာ တူတဲ့အခ်က္ေတြရွိတယ္။
လူတစ္ေယာက္ဟာ မလဲမကြဲဖူးဘဲနဲ႔ စက္ဘီးမစီးတတ္ႏိုင္ဘူး။ စီးတတ္သြားၿပီဆိုရင္လည္း တစ္သက္လံုး ဘယ္အခ်ိန္တက္စီးစီး တတ္သြားေတာ့တာပဲ။
စက္ဘီးစီးတဲ့အတတ္ပညာဟာ ေမ့ေလ်ာ့သြားတဲ့ဟာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။
အခ်စ္လည္း ဒီလိုပဲ။ အသည္းမကြဲဖူးဘဲနဲ႔ ခ်စ္တတ္ၿပီလို႔မဆုိႏိုင္ဘူး။ ခ်စ္တတ္သြားၿပီဆိုရင္လည္း တစ္သက္စာပဲ။
အရက္က်ေတာ့ေကာ။ အရက္မူးလြန္တဲ့ေ၀ဒနာကို မခံစားဖူးဘဲနဲ႔ အရက္ေသာက္တတ္တဲ့သူမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေသာက္တတ္သြားၿပီဆိုရင္လည္း တစ္သက္လံုးမေမ့ႏိုင္ေတာ့ဘူး။
ေရာဂါရလို႔ျဖစ္ေစ၊ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ အရက္ျဖတ္ထားတဲ့လူေတြဟာ အရက္ကို မမုန္းႏိုင္ဘဲ မတတ္သာ ခပ္ခြာခြာေနၾကဦးစို႔လို႔ သေဘာထားၾကတာေတြ႕ဖူးတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆိုရင္ အရက္ေသာက္လြန္းလုိ႔ ေရာဂါရေနတာေတာင္ အရက္ကို စြဲလမ္းေနတုန္းပဲ။ ေနာက္ဆံုး အစာမ၀င္ေတာ့ဘဲ ေသအ့ံမူးမူးျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ဂြမ္းစေလးမွာ အရက္ဆြတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တို႔ေပးရတယ္။
အဲဒီေလာက္ထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ နည္းနည္းပါးပါးနဲ႔အႏၱရာယ္ကင္းကင္းတစ္သက္လံုး ေသာက္သြားရရင္ မေကာင္းဘူးလား။
ဘာေၾကာင့္ အရက္ကို နည္းနည္းပဲေသာက္တာလဲလို႔ေမးရင္ အရက္ျဖတ္ရမွာစိုးလို႔လို႔ ေျဖမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေခၽြေခၽြတာတာပဲေသာက္တယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ျမတ္ႏိုးလြန္းအားႀကီးလို႔ မထိရက္ မကိုင္ရက္ဘဲ ဆံပင္ကေလးကိုသာ ပြတ္သပ္မိေနတာနဲ႔ အတူတူပဲေလ။
ကၽြန္ေတာ္က အရက္ကို တစ္ေယာက္တည္းမေသာက္တတ္ဘူး။ အေဖာ္နဲ႔မွ။ အေဖာ္ဆိုရာမွာလည္း လူေရြးရေသးတယ္။ မူးရင္ေသြးဆိုးတဲ့လူ၊ ရစ္တတ္တဲ့လူ၊ တစ္ဆုိင္တည္းမၿပီးဘဲ တစ္ေနရာၿပီးတစ္ေနရာ လိုက္ေလွ်ာက္ေသာက္တတ္တဲ့လူ၊ တစ္ေလာကလံုးမွာ သူတစ္ေယာက္သာ ကံအဆိုးဆံုးဆိုၿပီး တစ္ခ်ိန္လံုး ညည္းညဴေနတတ္တဲ့လူ၊ မူးလာရင္ ၀မ္းနည္းစရာရွာႀကံၿပီး ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုတတ္တဲ့လူ အဲဒါမ်ဳိးေတြကို ေရွာင္ရတယ္။
ေနာက္ၿပီး ကိုယ္ေလးစားရတဲ့လူ၊ ကိုယ္ေၾကာက္ရမယ့္လူမ်ဳိးနဲ႔လည္း မေသာက္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးနဲ႔တစ္၀ိုင္းတည္းထိုင္ရတဲ့အခါ ကိုယ္က နားေထာင္သမားသက္သက္ျဖစ္သြားေရာ။
ရိုေသထိုက္တဲ့လူေရွ႕မွာ အရက္ဖန္ခြက္ကိုကိုင္ၿပီး ေမာ့ရတာကလည္း စိတ္က်ဥ္းက်ပ္စရာပဲ။
တစ္ပုလင္းထဲက အရက္ကို ခြက္ၿပိဳင္ေသာက္ရတာကိုက သူတို႔ကို ေစာ္ကားသလိုမ်ားျဖစ္ေနမလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေသာက္ရတာ မလြတ္လပ္ေတာ့ဘူး။
စကားမွားမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အရက္ေသာက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ ေသာက္တယ္။ လူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့ ရစ္တဲ့ေကာင္ပါလည္း ေဟာက္ပစ္လို႔ရတယ္။
ေသြးဆိုးလာရင္ ၀ိုင္းထိန္း။ ထိန္းလို႔မရရင္ ဆြဲထိုးပစ္လိုက္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းခ်င္းဆိုတာေတာင္ တစ္ခါတစ္ခါ နာေလာက္တဲ့စကားမ်ဳိးေတြ ေျပာမိတတ္ၾကေသးတယ္။
သို႔ေပမယ့္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္းတစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းသိေနၾကတဲ့လူေတြမို႔ စိတ္ဆိုးလည္း ခဏပဲေလ။
စိတ္ညစ္လို႔ အရက္ကိုေသာက္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ လက္မခံဘူး။ အရက္ေသာက္ရင္ စိတ္ညစ္ေျပတယ္ဆိုတာကို မယံုၾကည္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္ရင္ စာဖတ္တယ္။ အရက္က အေပ်ာ္ေသာက္တာ အေကာင္းဆံုးပဲ။
အဲ၊ တစ္ခါတစ္ခါ ေခါင္းရႈပ္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးေသာက္ၿပီး တဒဂၤေလာက္ စိတ္အပန္းေျဖရတာေတာ့ မဆိုးပါဘူး။
အရက္ကေလး တစ္ခါေသာက္ဖို႔အေရး ဟိုေရွာင္ရ ဒီေရွာင္ရ ဟိုစည္းကမ္း ဒီစည္းကမ္းေတြကို ထုတ္လိုထုတ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ေကာင္လို႔ ထင္ၾကမွာပဲ။
ဒီေလာက္ စိစိစစ္စစ္လုပ္တာေတာင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာအျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳျဖစ္ေအာင္ ႀကံဳရေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပဓာနထားၿပီး ေျပာျပခ်င္တာက အဲဒီအေၾကာင္းပါပဲ။
တစ္ရက္မွာ တကၠသိုလ္မွာတုန္းက တစ္တန္းတည္းေနခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တယ္။
သိပ္ႀကီးခင္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္ေပမယ့္ ခုလိုႏွစ္ေတြၾကာမွ ျပန္ဆံုေတာ့ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာခ်င္လာၾကတာေပါ့။
သူကပဲစၿပီး နည္းနည္းသြားေသာက္ရေအာင္ဗ်ာလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ အလယ္အလတ္တန္းအဆင့္ေလာက္ရွိတဲ့ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ေရာက္သြားၾကတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဟိုမွာေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သြားဆံုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြလို႔ ဆိုတာပဲ။
သူတို႔က အတင္းဖိတ္ေခၚတာနဲ႔ သူတို႔၀ိုင္းထဲပဲ ၀င္ထိုင္မိၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက အဲဒီႏွစ္ေယာက္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးတယ္။
တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြ ဖတ္ဖူးတယ္။ ေလးေလးစားစားပါပဲ။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕နာမည္ ၾကားဖူးပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူကလည္း လူေအးတစ္ေယာက္ပါပဲ။
ဘာျပႆနာမွမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာေနၾကတာကို လူႏွစ္ေယာက္က စိတ္၀င္စားစြာ နားေထာင္ၾကတယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပဲ။
ဒီအခ်ိန္မွာ ဆိုင္ထဲကို လူတစ္ေယာက္၀င္လာတယ္။ ပံုစံက သားသားနားနားမဟုတ္ေပမယ့္ ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္ေနတဲ့လူမွန္း သိသာတယ္။
လူက တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္။ ဗိုက္နည္းနည္းရႊဲေနၿပီ။ အသားအေရပြစိစိမို႔ အရက္သမားမွန္းေတာ့ သိသာတယ္။
ခုလည္း တစ္ေနရာရာမွာေသာက္ၿပီးမွ မ၀လို႔ ဒီကို၀င္လာတာထင္တယ္။ ဆိုင္ကယ္ေခါင္းစြပ္ကို လက္ကကိုင္လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကိုျမင္ေတာ့ 'ဟာ အေတာ္ပဲ'ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔၀ိုင္းမွာ ထိုင္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက မိတ္ဆက္ေပးတယ္။
သူက သံနန္းဆြဲတဲ့လုပ္ငန္းလုပ္ေနတယ္လို႔ သိရတယ္။
'အိုေက၊ ဒီ၀ိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္၀ယ္လိုက္ၿပီ'
သူကေျပာတယ္။ သေဘာကေတာ့ ဒီ၀ိုင္းအတြက္ က်သင့္ေငြကို သူရွင္းမယ္ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ထင့္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီလူမ်ဳိးက ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဒီ၀ိုင္းအတြက္ သူက ေငြရွင္းမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ သူဟာ ၀ိုင္းရဲ႕အရွင္သခင္ျဖစ္သြားၿပီ။
ဒီေတာ့ အားလံုးက သူ႕ကို ဦးစားေပးရမယ္။ က်န္တဲ့လူအားလံုးကို သူက အထက္စီးက ဆက္ဆံမယ္။ ဒါပဲ။
ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္။ သူ႕ေလသံကိုက ခပ္မာေက်ာေက်ာ။ သူကခ်ည္း စကားေတြေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း 'ခင္ဗ်ားတို႔စာေပေလာကမွာ ရွဲဒိုးေတြ ေသာင္းက်န္းေနတယ္ဆို'လို႔ ေမးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ရွင္းျပတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘူး။ သူေျပာခ်င္တာ ဆက္ေျပာတယ္။
'ခင္ဗ်ားတို႔စာေရးဆရာေတြက လက္ေၾကာတင္းေအာင္မလုပ္ဘဲနဲ႔ အေခ်ာင္ပိုက္ဆံလိုခ်င္တာကိုးဗ်'
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ တင္းခနဲျဖစ္သြားတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိလိုက္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းကို အားနာလို႔သာ ေအာင့္ခံလိုက္ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ၾကား၀င္ဖို႔ႀကိဳးစားတယ္။
'ဒီလိုရွိပါတယ္ေလ၊ စာေရးဆရာအမ်ားစုကေတာ့ ေလးစားစရာ'
သူငယ္ခ်င္းစကားဆံုးေအာင္ ေျပာခြင့္မရ။ ထံုးစံအတိုင္း ထိုလူက သူေျပာခ်င္တာေတြကိုပဲ ျဖတ္ေျပာတယ္။
'ဘာထူးလဲ၊ ေတာင္ေရး ေျမာက္ေရး ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေရးေနၾကတာပဲ'
'ဒီမွာမိတ္ေဆြ'
ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလသံနဲ႔ေခၚလိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး
'ဘာလဲ၊ ဒီ၀ိုင္းကို ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ထားတယ္ဆိုတာ သတိျပဳဦးေနာ္'
'ခင္ဗ်ား ၀ိုင္းကိုသာ၀ယ္လို႔ရမယ္၊ လူကို ၀ယ္လို႔မရဘူး'
'ရတာေပါ့၊ သိပ္ရတာေပါ့'
'တျခားလူကို ၀ယ္လို႔ရခ်င္ရမယ္၊ က်ဳပ္ကို ၀ယ္လို႔မရဘူး၊ ဒီမွာ ဒီ၀ိုင္းကို ခင္ဗ်ား ေငြရွင္းစရာမလိုဘူး၊ က်ဳပ္ရွင္းမယ္'
သူက ဟဲခနဲ တစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ၿပီးေတာ့
'ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ထားၿပီးသားပဲ၊ ခင္ဗ်ားလိုခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ျပန္၀ယ္ေလ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးႏိုင္သလဲ'
ကၽြန္ေတာ့္ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး အထင္ေသးပံုရတယ္။ ဒီ၀ိုင္းက သံုးရာေက်ာ္ေလာက္က်မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေငြတစ္ေထာင္ပါတယ္။
ေန႔လယ္ကပဲ ထုတ္ေ၀သူဆီက ယူလာတာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီတစ္၀ိုင္းစာေလာက္ေငြကို တစ္ထိုင္တည္းျဖဳန္းႏိုင္တဲ့လူမဟုတ္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲက ထင့္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီလူမ်ဳိးက ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဒီ၀ိုင္းအတြက္ သူက ေငြရွင္းမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ သူဟာ ၀ိုင္းရဲ႕အရွင္သခင္ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒီေတာ့ အားလံုးက သူ႕ကို ဦးစားေပးရမယ္။ က်န္တဲ့လူအားလံုးကို သူက အထက္စီးက ဆက္ဆံမယ္။ ဒါပဲ။ ဟုတ္လည္းဟုတ္တယ္။ သူ႕ေလသံကိုက ခပ္မာေက်ာေက်ာ။
သို႔ေပမယ့္ ဒီလိုေကာင္မ်ဳိးေက်ာတာကိုေတာ့ မခံဘူးကြာဆိုတဲ့မာနက ေထာင္းေထာင္းထလာေတာ့
'က်သင့္ေငြရဲ႕ ႏွစ္ဆေပးမယ္'
'ဒီေလာက္မလိုခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီလိုလုပ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ပညာၿပိဳင္ရေအာင္၊ ရႈံးတဲ့သူက ေငြရွင္းလိုက္ေပါ့၊ မေကာင္းဘူးလား'
အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြားတယ္လို႔ ထင္ၾကမွာပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့
'ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ လက္လွဲမယ္'
လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္လို႔ပါပဲ။ က်န္တဲ့လူေတြက ဟာခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက
'ဘာျဖစ္လဲဗ်ာ။ အင္အားခ်င္းမွ မမွ်တာ'
ကၽြန္ေတာ္က
'ဒီမွာဗ်၊ ႏိုင္ေလာက္တယ္ထင္လို႔ၿပိဳင္ရဲတာ သတၱိမဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ရႈံးမယ္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ရဲတာကိုမွ သတၱိလို႔ေခၚတယ္'
'ႀကိဳက္ၿပီေဟ့၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကို တစ္ေမာင္းအေက်ာေပးပါတယ္'ဆုိၿပီး ဟိုလူက စားပြဲေပၚတံေတာင္ကိုေထာက္ၿပီး အသင့္ျပင္ထားလိုက္တယ္။
'မလိုပါဘူး'
လို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သူ႕လက္၀ါးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ လက္ခ်င္းယွဥ္လိုက္ေတာ့ တျခားစီပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ၀ါးနဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြက သူ႕လက္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္သြားတယ္။ လက္ဖ်ံခ်င္းယွဥ္လိုက္ေတာ့လည္း သစ္ကိုင္းႀကီးတစ္ကိုင္းကို ၀ါးလံုးကေလးနဲ႔ေထာက္ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။
'ကဲ... တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး စၿပီ'
သူက အလြယ္တကူႏိုင္မယ္ဆိုတာ သိေနေတာ့ အားမစိုက္ဘဲ အသာကေလးေတာင့္ခံထားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကသာ အတင္းဖိတြန္းေပမယ့္ အလကားပဲ။ သူက ၿပံဳးၿပံဳးေလးၾကည့္ရင္းက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို တျဖည္းျဖည္းဖိခ်လာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အားစိုက္ၿပီး ခံထားေပမယ့္ မရဘူး။ တျဖည္းျဖည္းက်လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာလည္း ရႈံးမယ္ဆိုတာ သိၿပီးသားပဲ။
သို႔ေပမယ့္ ၾကာႏိုင္သမွ်ၾကာေအာင္ ေတာင့္ခံထားဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဟာ တျဖည္းျဖည္းယိုင္က်လာတယ္။
သူ႕အေနနဲ႔လည္း သိပ္လြယ္လြယ္ကူကူေတာ့ မရဘူးဆိုတာ သိသြားတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့ဆဆမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အင္အားကို ျပည့္ျပည့္၀၀သံုးလာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အံႀကိတ္ၿပီး တင္းခံရင္းက လက္ေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဟာ စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ကိုထိဖို႔ လက္ႏွစ္လံုးေလာက္ပဲ လိုေတာ့တယ္။
လူမွာ အေရးေပၚအင္အားဆိုတာရွိတယ္။ သာမန္အခ်ိန္မွာ ငုပ္လွ်ဳိးေနတတ္ၿပီး အေရးအေၾကာင္းရွိမွ ရုတ္တရက္ေပၚထြက္လာတတ္တဲ့အားမ်ဳိးပဲ။ သာမန္အခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမွ လြတ္ေအာင္မေက်ာ္ႏိုင္တဲ့ အတားအဆီးတစ္ခုကို ေသေျပးရွင္ေျပး ေျပးေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ လႊားခနဲ ခုန္ေက်ာ္ႏိုင္တဲ့သေဘာမ်ဳိးပဲ။
ခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေရးေပၚအင္အား၀င္လာတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးမွာရွိတဲ့အသားေတြကို လက္ဖ်ံဆီ စုပံုပို႔လိုက္ၿပီး ဆတ္ခနဲမတင္လိုက္တယ္။ 'ဟင္'ခနဲေရရြတ္သံေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဟာ ျပန္မတ္လာတယ္။ ေထာင့္မွန္အေျခအေနကိုျပန္ေရာက္လာၿပီ။
သူ အရမ္းအံ့ၾသသြားတယ္။ မထင္မွတ္တဲ့အေျခအေနကိုး။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ စိုးရိမ္တဲ့အရိပ္အေယာင္ေတြ သူ႕မ်က္လံုးထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ ကၽြန္ေတာ္က အထက္စီးေရာက္သြားၿပီ။ ရွိသမွ်အားကို ဖ်စ္ညွစ္ထုတ္ၿပီး သူ႕လက္ကို ဖိတြန္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့ၾသပါရဲ႕။ သူ႕လက္ဟာ ေလးဆယ္ငါးဒီဂရီေလာက္ ေစာင္းက်သြားၿပီ။
သူ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္လာၿပီး မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ေတြ စို႔ထြက္လာတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။ နည္းနည္းေလးအေရးနိမ့္တာနဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်သြားတာကို သိလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဖိခ်လိုက္တဲ့အခါ သူ႕လက္ဟာ စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ေပၚကို က်သြားေတာ့တယ္။
စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးမွ လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံစြာ ထြက္ေပၚလာတယ္။ ဒီေတာ့မွ တျခား၀ိုင္းက လူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ပြဲကို စိတ္၀င္စားစြာၾကည့္ေနၾကတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဟန္မေဆာင္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။
ဟိုလူကေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာ အႀကီးအက်ယ္ပ်က္ေနၿပီ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ကိုးဆယ္တန္ေငြစကၠဴ ေလးငါးရြက္ကိုထုတ္ၿပီး စားပဲြေပၚ ပစ္ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ အၿမဲပဲအႏိုင္ယူခ်င္တတ္တဲ့လူေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္းပဲ 'က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို သနားလို႔ တမင္ အရႈံးေပးလိုက္တယ္လို႔ မွတ္ထားပါ'လို႔ေျပာၿပီး ထထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႕ကိုဘာေၾကာင့္ အႏိုင္ရလုိက္တာလဲဆိုတာကို စဥ္းစားအေျဖရွာၾကည့္ေနမိတယ္။
[ရုပ္ရွင္အျမဳေတ၊ ေမ၊ ၁၉၈၉]
No comments:
Post a Comment