တိရစာၦန္ေလးမ်ားအေၾကာင္း ၂ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္..။

တိရစာၦန္ေလးမ်ားအေၾကာင္း ၂
ကြၽန္မရဲ႕ လူ႔သက္တမ္း ၆၆ ႏွစ္ဆိုတဲ့ ေရာင္စံုမွန္ေျပာင္းနဲ႔ ၾကည့္လိုေတာ့ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၆၀ မေျပာနဲ႔၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ ႏွစ္ကနဲ႔ေတာင္ ကြာျခားေနၿပီဆိုတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင္းလဲဆိုေတာ့ ကမာၻေလာကႀကီးေရာ၊ ကြၽန္မေရာ ႏွစ္ခုစလံုးက ဒီအခ်ိန္ေတြထဲမွာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၆၀ က ကြၽန္မနဲ႔ တိရစာၦန္ေလးေတြရဲ႕ ပတ္သက္မႈ( ဒီလိုပဲ သံုးႏႈန္းလို႔ရမယ္ဆိုရင္) က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာပဲ ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ ေခြး၀ဲစားေတြနဲ႔ သနားစဖြယ္ ျမင္ရတဲ့ ျမင္းေတြအေၾကာင္းကို ကြၽန္မငယ္ဘ၀ရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအျဖစ္ ကြၽန္မ ေရးခဲ့ဘူးပါတယ္။ ငယ္ဘ၀မွာ အကြၽမ္း၀င္ခဲ့တဲ့ အျခားတိရစာၦန္ကမာၻကေတာ့ ငွက္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာ အဲဒီတုန္းက အေဆာင္အအံုေတြ မ်ားမ်ားစားစားမရွိေသးဘဲ ကြၽန္မတို႔ေနတဲ့ လမ္းကလည္း ေျမနီေတြ ေက်ာက္က်ိဳးေတြ ခင္းထားတဲ့ တိတ္ဆိတ္တဲ့ လမ္းသြယ္ေလးျဖစ္ၿပီး အနားသတ္အေနနဲ႔ ၀ါးရံုေတြ၊ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ႏြားေတြကို လႊတ္ေက်ာင္းထားလို႔ရတဲ့ တြင္းေတြ၊ ခ်ိဳင့္ေတြနဲ႔ စားက်က္ကြင္း က်ိဳးက်ဲ၊ ေရေမွာ္ေတြ ဖံုးေနတဲ့ ေရကန္ကေလးနဲ႔ တစ္ပိုင္းတစ္စ ၿပိဳလဲေနတဲ့ အုတ္နံရံေတြ ရွိတယ္။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းရွိတယ္။ ေရွးက်က် ေဆာက္ထားတဲ့ သစ္သားေက်ာင္းျဖစ္ၿပီး ျပုျပင္ထိမ္းသိမ္းမႈမရွိတဲ့ ေက်ာင္း၀င္း၊ ဘုရားေက်ာင္းအေဟာင္းေတြ၊ ေစတီငယ္ေတြနဲ႔ ျပင္ပ ပုထုဇဥ္တို႔ရဲ႕ ေလာကနဲ႔ မဆက္စပ္တဲ့ ဆိတ္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘအာ၀ါသရွိတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေရာ၊ ကြၽန္မတို႔အိမ္ေရာ က ေတာင္ကုန္းခပ္ေသးေသးနီးပါးအရြယ္ရွိတဲ့ ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ ရွိၿပီး ကြၽန္မတို႔အိမ္ေရွ႕က လမ္းဟာ ေတာင္ၾကားျဖတ္လမ္း ကေလးလို ျဖစ္ေနပါတယ္။
ကြၽန္မတို႔အိမ္ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္က အဆင့္မညီတဲ့ ေျမခင္းသံုးထပ္ေပၚ ျဖန္႔က်င္းေနၿပီး သစ္ပင္ေတြ ေပါမ်ားတဲ့အတြက္ ငွက္မ်ိဳးစံုအတြက္ ေနခ်င္စရာေနရာ ျဖစ္လို႔ေနပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ က်ီးကန္းေတြ၊ ဆက္ရက္ေတြ၊ ခ်ိဳးေတြ၊ ခိုေတြနဲ႔ စာကေလးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မ်ားလြန္းလို႔ က်မတို႔ သတိမထား မိေအာင္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္မက က်ီးကန္းေတြ ညေနေစာင္း အိပ္တန္းတက္ဖို႔ ပ်ံၾကတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရတာ သိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ ေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး အမည္းေတာင္ပံေတြ ျဖန္႔ၾကက္ စြန္းထင္းၿပီး အုတ္အုတ္က်က္က်က္နဲ႔ ျဖစ္ေနတာကိုပါ။ လြမ္းစရာေကာင္းေအာင္ တြန္တတ္တဲ့ ဥၾသသံကေတာ့ ေႏြဦးရဲ႕ ဂီတတစ္ပိုင္းလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ေတြ႔ဖို႔ေတာ့ ခက္တယ္။ ကြၽန္မ အခုျပန္စဥ္း-စားၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္မငယ္ငယ္တုန္းက အဲဒါအတြက္ သိပ္ၿပီးေတာ့ စူးစူးစမ္းစမ္းမရွိခဲ့ပါဘူး။ ကြၽန္မ မွတ္မိတာ တစ္ခုကေတာ့ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ ျခံထဲက သစ္ပင္ေပၚကေန ကြၽန္မတို႔ကို ငံု႔ၾကည့္ေနပံုဟာ လူေတြအားလံုး သူ႔အေပၚ အံခ်ီးဘနန္း ျဖစ္ေနတာကို သိေနတဲ့ ပံုေပါက္ေနတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေန႔ခင္းႀကီးမွာပဲ ဇီးကြက္တစ္ေကာင္ သစ္ပင္ေပၚက ျပဳတ္ၾကလာတယ္။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ မာလီက ေကာက္ယူၿပီး လာျပေတာ့ သူ႔ကို တအံတၾသ ၾကည့္ေနတဲ့ ကြၽန္မ မ်က္ႏွာကို အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႔ မ်က္ေတာင္ခတ္ၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။
ကြၽန္မတို႔ လမ္းကေလးရဲ႕အဆံုး အေပၚကုန္းထိပ္မွာ ၁၉ ရာစု လက္ရာ အိႏၵိယႏြယ္မ်ားေနခဲ့တဲ့ တိုက္အ္မ္ေဟာင္းႀကီး တစ္လံဳးရွိပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕ခမ္းနားခဲ့တဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္သလိုျဖစ္ ပစ္ထားျခင္းခံရတဲ့ ဥယ်ာဥ္ရဲ႕ လြမ္းေမာဘြယ္ရာအျဖစ္ကို အိမ္ရွင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ကင္းမဲ့ေနခဲ့တဲ့ အျဖစ္က ပိုလို႔ အားျဖည့္ထားေနပါေသးတယ္။ ဟိႏၵဴသူေဌးေတြပိုင္တာျဖစ္ၿပီး ဒုတိယကမာၻစစ္ ျမန္မာျပည္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ အိႏၵိယကို ျပန္ေျပးၾကတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ စိတ္ခ်ရတဲ့ ျခံေစာင့္ေတြနဲ႔ ထားခဲ့ၾ႕တာ၊ စစ္အတြင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ၿပီး အိမ္ရွင္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေပၚမလာေတာ့ေပမဲ့ သစၥာရွိရွိနဲ႔ ဒီလိုပဲ ဆက္လက္ ေနထိုင္ ေနခဲ့ၾကပါတယ္။ ကြၽန္မ မွတ္မိသေလာက္ ရွားရွားပါးပါး တစ္ခါ ႏွစ္ခါေလာက္ပဲ အရပ္ရွည္ၿပီးဒိုတီ၀တ္ထားတဲ့ အဲဒီ့ျခံေစာင့္ေတြက ကြၽန္မတို႔ကို သူတို႔ ျခံထဲ လာလည္ခြင့္ေပးပါတယ္။ ခ်ံဳေတြ ႏြယ္ပင္ေတြၾကားထဲ မီးခိုးေရာင္ ေက်ာက္တုံး ေရကန္ထဲက ေရပန္းႏွစ္ခုကေတာ့ ေရမရွိေတာ့ေပမယ့္ ကြၽန္မ အတြက္ အင္မတန္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္လွပါတယ္။ ဒီအေပၚ ထပ္ဆင့္အားျဖည့္လိုက္တာကေတာ့ ခံုတန္းေလးေတြေပၚ ထိုင္ေနတဲ့ အေကာင္ႀကီးႀကီး ကတၱ၀ါႀကီးႏွစ္ေကာင္က ေျခာက္ေသြ႔လွတဲ့ ၀င္းျခံဥယ်ာဥ္ကို သူတို႔ရဲ႕ ေတာက္ပလွတဲ့ အေရာင္ေတြနဲ႔ ေတာက္ပေစခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္မ အတြက္ သူတို႔ကေတာ့ ရန္ကုန္တိရစာၦန္ရံုကလြဲရင္ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးတဲ့ အံဖြယ္အေကာင္းဆံုး သတၱ၀ါႀကီးေတြပါပဲ။
အလည္အပတ္လုပ္ဖို႔ ေနရာေတြ နည္းလွတဲ့ အဲဒီ့အခ်ိန္ေတြတုန္းက တိရစာၦန္ရံုသြားတယ္ဆိုတာ အထူးအခြင့္အေရးပဲ။ တိရစာၦန္ရံုက ကြၽန္မတို႔အိမ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွေတာ့ ေမွာင္ရီပ်ိဳးလို႔ တိတ္ဆိတ္တဲ့ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ျခေသၤ့ေတြရဲ႕ ဟိန္းေဟာက္သံက ကြၽန္မအတြက္ အံစရာခ်ည္းပါပဲ။ ျခေသၤ့ေတြဘာလို႔ ညေနတိုင္း ဟိန္းေနတာလဲလို႔ လူႀကီးေတြကိုေမးေတာ့ တခ်ိဳ႕က ညေနအစာေကြၽန္းခ်ိန္ေၾကာင့္လို႔ ေျဖၾကၿပီး တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔အိမ္ကိုလြမ္းလို႔ ဟိန္းၾကတာလို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ကို တိရစာၦန္ရံုမွာ သြားၾကည့္တဲ့ အခါ ကြၽန္မက သူတို႔ေတြ ေလွာင္အိမ္ေတြထဲ ဂနာမၿငိမ္ပံုကို စိတ္၀င္စားမိၿပီး ဟိုဘက္ေလွ်ာက္၊ ဒီဘက္ ေလွ်ာကလွမ္းေနတဲ့ ေျခလွမ္းေတြဟာ အေ၀းႀကီးက သူတို႔အိမ္ကို လြမ္းလို႔ျဖစ္မွာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ကြၽန္မ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အဂၤါေန႔မွာ ေမြးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဗမာ့အစဥ္အလာေဗဒင္ အလိုအရ ျခေသၤ့ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကြၽန္မက ဒီျခေသၤ့ႀကီးးေတြကို သက္သက္သနားေနမိတာ ျဖစ္မွာပါ။
ေမ်ာက္မ်ိဳးႏြယ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ကေတာ့ တစ္မ်ိဳး၊ တိရစာၦန္ရံု အလည္လာၾကတဲ့ သူေတြ အႀကိဳက္မ်ားလွတဲ့ “ေမ်ာက္ရြာ”ၾကေတာ့ ကြၽန္မသိပ္မႀကိဳက္ဘူး။ ကြၽန္မ မ်က္စိထဲ ေမ်ာက္ေတြၾကည့္ရတာ သိပ္ၿပီး မေဖာ္ေရြလွသလို ေပ်ာ္ရြင္ပံုလည္း မေပါက္ဘူး။ သူတို႔ မ်က္လံုးစိုက္ၾကည့္ပံုက မလိုမုန္းထားရွိၿပီး သူတို႔ လုပ္ပံုကိုင္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနၾကသူေတြကို ေလွာင္သလို သြားေစ့ျပတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရွိရာ ပစ္ေပးသမွ် ေျမပဲနဲ႔ အျခားစားစရာေတြကို တရႈ႔္ရႈပ္ တမဲမဲနဲ႔ပဲ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏိုင္ ဖမ္းၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆင္ေတြနဲ႔ သိပ္ကြၾတယ္။ ဆင္ေတြဆို သူတို႔ကို ေပးတဲ့ ငွက္ေပ်ာ္သီးနဲ႔ အမုန္႔ေတြကို လွမ္းယူရင္လည္း သူတို႔ရဲ႕ႀကီးမားတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးေတြ႕ ေရာင့္ရဲမႈနဲ႔ ဣေႃႏၵရရ၊ ႏွာေမာင္းေတြ ယမ္းလိုက္ပံုကလည္း ယို႔ယို႔ က်ိဳးက်ိဳးနဲ႔ ကြၽန္မအထင္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ျပလိုက္တာလို႔ ထင္ပါတယ္။
ကြၽန္မ အရြယ္ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တိရစာၦန္ရံုကို ႏွစ္ေခါက္ပဲေရာက္ေတာ့တယ္။ နီေပါမွာ တစ္ေခါက္၊ လန္ဒန္မွာတစ္ေခါက္။ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ တစ္ေန႔လည္ခင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းဖို႔ အတြက္နဲ႔ ေနာက္ၿပီး ဟိမ၀ႏာၱေတာင္တန္းေပၚက တိရစာၦန္ရံုဆိုတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ေျခ သိပ္မရွိသလိုမို႔ မိုက္ကယ္နဲ႔ ကြၽန္မ ခတၱဴမႏၵဴ တိရစာၦန္ရံုကို သြားၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကည့္ရတာ ၀မ္းနည္းစရာေတာင္ေကာင္းတယ္လို႔ ထင္တယ္။ သန္႔ရွင္းမႈလည္းမရွိ တိရစာၦန္ေတြကလည္း အသက္မ၀င္လွဘူး။ ျခေသၤံ့ေတြ က်ားေတြကို ေခြးသားေတြ ေကြၽးတာမို႔ ေခြးအရွင္နံရရင္ သူတို႔လႈပ္ရွားေသာင္းက်န္းမွာ စိုးလို႔ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ဘူတန္မ်ိဳး တယ္ရီယာေခြးေလးကို အျပင္မွာ ထားခဲ့ခိုင္းတယ္။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးေတာ့ ေနာင္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ သြားခ်င္စရာမေကာင္းတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳပဲ ရခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေခါက္၊ ေနာက္ဆံုးလည္းျဖစ္တဲ့ တိရစာၦန္ရံုအလည္တစ္ေခါက္ကေတာ့ ေနာက္ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ကြၽန္မသား အလက္စႃႏၵားကို ၀ွစ္ပ္စနိတ္ တိရစာၦန္ရံုကို လိုက္ပို႔ရပါတယ္။ ခတၱဴမႏၵဴ တိရစာၦန္ရံုနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ အင္မတန္ လွပေအာင္ ထိမ္းသိမ္းထားတယ္ဆိုေပမယ့္ အေလွာင္ခံ၊ အက်ဥ္းက်ခံရတဲ့ တိရစာၦန္ေတြ ၾကည့္ရတာ စိတ္ပ်က္မိတယ္။ တိရစာၦန္ေတြက မေျပာင္းလဲေပမယ့္ လူေတြက တိရစာၦန္ေတြအေပၚ လႊမ္းမိုးတာကို ခံစားမိတဲ့ ကြၽန္မအျမင္က ေျပာင္းလဲသြားၿပီေလ။ ကြၽန္မ ၀န္းက်င္ကမာၻမွာ ကြၽန္မ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ေျပာင္းလဲပံုေတြေၾကာင့္ တိရစာၦန္ေတြနဲ႔ လူေတြၾကားထဲ ပတ္သက္မႈအေပၚ ကြၽန္မရဲ႕ အျမင္ေတြ ပိုၿပီးေတာင္ ေျပာင္းလဲလာ လိမ့္မယ္ဆိုတာ ဒီတုန္းက မသိခဲ့ပါဘူး။
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ဇြန္လ ၂၅ ရက္ေန႔ထုတ္ Mainichi ဂ်ပန္သတင္းစာတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေဖာ္ျပၿပီး)
ျပည္သူ႔ေခတ္ အတြဲ ၂ ၊ အမွတ္ ၁၀၂

Khin Nyein Thit