ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း) ၏ သတၱိရွိေသာ သစ္တပင္
အားယူလ်က္ ၊ အေညွာက္ထြက္၍
ႏြမ္းေသြ႔ေသြ႔ႏွင့္
အေလ့က်ေပါက္ အပင္ငယ္ -
ေႏြရက္ေရာက္၍
ျမက္ေျခာက္ကိုင္းေျခာက္
ညိႈးေသြ႔ေပ်ာက္လည္း ၊ အေညွာက္ႏုႏု
ေႏြကိုတုကာ ၊ ေသလုေသခင္
အသက္ရွင္ဆဲ ၊ ျမင္ရဆဲ ..... ။
မိုးလဲ၀င္ေရာ ၊ ျမက္ေတာႏွင့္ကုိင္း
ႏြယ္ပင္ရိုင္းတို႔ ၊ ၀ိုင္း၀ိုင္းပတ္လည္
ရွည္သန္ၾကီးစိုး ၊ လႊမ္းအုပ္မိုး၍
အေလ့က်ပင္ ၊ မေတြ႔ျမင္ေတာ့
ရွင္မွ ရွင္သန္ေသးရဲ႕လား ..... ။
ေႏြေႏြမိုးမိုး ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးဒဏ္
အဖိခံရင္း ၊ အံကိုတင္းလ်က္
အသက္ဆက္ကာ ၊ အရြက္လည္းဖား
ကုိင္းဖ်ားလည္းရွည္ ၊ ပင္စည္လည္းျမင့္
တဆင့္ဆင့္ႏွင့္ ၊ ၾကီးရင့္လာခဲ့ရပါသည္။
သို႔ႏွင့္ ....
ႏွစ္ေပါင္းလည္းၾကာ ၊ သည္ေနရာထက္
ျမက္ရိုင္းမေတြ႔ ၊ ႏြယ္မေတြ႔ေတာ့
အေလ့က်ပင္ ၊ ရြက္ႏုလြင္၍
ပင္စည္ရင့္ေရာ္ ၊ မိုးကိုေမွ်ာ္ကာ
ကန္႔ေကာ္ပန္းေတြေ၀လ်က္ ....
ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)
ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ႏွစ္ငါးဆယ္ျပည့္စာေစာင္ အပိုင္း ၁ ၊
၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္။ စာမ်က္ႏွာ ၂၈၁ ။
No comments:
Post a Comment